Rozdział 1 - Morderca w Rainbow

            Zaczęło mi się kręcić w głowie od tego papierosowego dymu. Ostatnio bardzo mnie drażnił, chociaż, kiedy sama paliłam, nie przeszkadzał mi wcale. Mimo to chciałam tu zostać, leciała dobra muzyka, jak to zawsze w Rainbow, a przy dobrej nucie świat wydaje się zawsze odrobinę barwniejszy, choć jednak fajny kawałek nie zastąpi nigdy LSD. Ten bar był moim drugim domem. A może i pierwszym? W końcu nigdy nie miałam prawdziwego domu, a to miejsce miało w sobie niezwykłą magię. Dawało początek życiu, a niektórzy nawet kończyli tu swoją egzystencję, choć pewnie ostateczny zgon następował gdzieś poza murami tego budynku. Ale to przecież nie zmienia faktu, że zażycie śmiertelnej dawki heroiny w tutejszym kiblu prowadziło do kresu życia. I wszystko odbywało się właśnie tu. Ile widziały i słyszały te ściany? Gdyby miały duszę... No przecież według zasad animizmu przedmioty martwe mają duszę, to może i ściany też się do nich zaliczają? Och, ile one ludzkich historii usłyszały, ile bijatyk tu widziały, ile krzyków rozkoszy pamiętają. I muszę to w sobie dusić, nie mogą się tą wiedzą z nikim podzielić. Ach, gdybym tak potrafiła się z nimi porozumieć. Zapewne po grzybach psylocybinowych, kilku dropsach i LSD mogłabym z nimi sobie porozmawiać, ale nie dziś, nie jutro, ale może już wkrótce. Gdy tylko pozbędę się jednego problemu.

– Johnny, to samo jeszcze raz! – machnęłam ręką na zaprzyjaźnionego barmana.

            Wychylił się spod lady, bo właśnie czegoś tam szukał i przyjrzał mi się badawczo. Nigdy nie lubiłam, jak tak na mnie patrzył, zawsze przechodziły mnie ciarki. Czasami wydawał mi się seryjnym mordercą, ten jego wzrok... taki zimny, obojętny. Mógł za moment wyciągnąć skądś nóż i przebić mi nim gardło. Tylko ten jego głos, tylko on nie pasował do reszty. Był spokojny i ciepły.

– Colleen, może na dziś wystarczy? To już dziewiąty kieliszek.

            Wsadź sobie tę troskę w dupę, złoczyńco!

– To ja płacę, więc milcz, jak do ciebie mówię! – sama nie wiem, skąd wzięły się te słowa w moich ustach, postanowiłam się szybko zreflektować. – Przepraszam. Po prostu mi nalej. Mam dziś gorszy dzień.

            Obruszył ramionami. Pewnie, ostatnio każdy mój dzień był gorszy, nawet powiedziałabym, że całkiem zły. Ale z drugiej strony nie miałam na co narzekać, potrafiłam sobie poradzić w wielu sytuacjach, a przecież o to chodziło. Miałam doskonały plan i tylko czekałam, aby wdrożyć go w życie. Musiał nadejść tylko odpowiedni moment, a może po prostu nie czułam się jeszcze gotowa.

            Odkąd sięgam pamięcią, zawsze zdana byłam tylko na siebie. Matka puściła się z niewiele starszym od siebie facetem w wieku osiemnastu lat, po czym oddała mnie do adopcji. Odtąd nikt już o mnie nie pamiętał. Nikt z biologicznych rodziców. Ojciec nawet nie wiedział o moim istnieniu, bo w końcu przespał się z moją matką tylko jeden jedyny pechowy raz, chociaż przypuszczam, że znali się dłużej niż tylko jedną noc. Trafiłam do rodziny zastępczej, zaraz po tym, jak zostałam okrzyknięta porzuconym dzieckiem. Ci ludzie byli w porządku, owszem, bywało między nami różnie, ale nie mam do nich żadnych wyrzutów. Moje życie było spokojne, pełne miłości, ciepła. Oczywiście wiedziałam o swojej przeszłości, więc byłam tym ludziom ogromnie wdzięczna, że zgodzili się mną zaopiekować.

            Chodziłam do szkoły, miałam niezłe oceny, nie sprawiałam żadnych problemów wychowawczych, aż skończyłam dwanaście lat. Wtedy to moja biologiczna matka przypomniała sobie o moim istnieniu. I zaczęło się... Nie wiem, jak to zrobiła, ale wymusiła na mojej rodzinie zastępczej zrzeczenia się praw rodzicielskich. Zrobili to, oddali mnie. Zostawili na pastwę losu, bo matka okazała się dziwką i ćpunką, nie potrafiła się mną zająć. Mało tego sama zaczęłam zarabiać swoim ciałem, gdy skończyłam czternaście lat, bo to był najlepszy sposób na łatwą i szybką  forsę, której obie potrzebowałyśmy, a mnie łatwiej było sprzedać obcym facetom, bo z trzydziestokilkuletnią kobietą nie było już takiej frajdy w łóżku. Pieniądze były mi potrzebne przede wszystkim na narkotyki, w które wciągnęła mnie mama, gdy miałam niecałe trzynaście lat. Zaczęło się od marihuany, a skończyło na heroinie. Wcale tego nie żałuję. Nie uważam też, że to, co robię jest złe. Każdy żyje na własny rachunek i wybiera najlepszą drogę dla siebie. Ja poszłam w ślady matki, na którą ludzie zawsze krzywo patrzyli. Dziś już nie biorę heroiny, ale nie stronię od wszelkich innych, lżejszych specyfików.

            Pewnego razu szłyśmy z mamą Sunset Strip i zaczepił nas jakiś mężczyzna, miał na oko trzydzieści pięć lat, nie więcej i wadę wymowy, co bardzo mnie wtedy rozśmieszyło. To było niedługo po tym, jak zamieszkałam razem z moją prawdziwą mamą, która nagle stała się dla mnie autorytetem. Pozwalała mi na wszystko, nie miałam żadnych zakazów, tak jak to było, kiedy mieszkałam u Wilsonów. Oni określili szereg zasad, których musiałam bezwzględnie przestrzegać. Tutaj mogłam robić dosłownie to, na co tylko miałam ochotę, bo mama raczej się mną nie interesowała. Później nawet zmieniłam nazwisko na to, którym posługiwała się moja rodzicielka. Colleen Madden brzmi o wiele lepiej.

            Ten mężczyzna, niewysoki blondyn z tatuażami na ramionach był jakimś tam dawnym kolegą mojej mamy, uśmiechał się do nas tak przyjaźnie i w ogóle wydawał się całkiem fajnym gościem.

– Julie? Julie Madden? Nie widziałem cię tyle lat! – zawołał, kiedy mama odwróciła się w jego stronę zaskoczona. Pamiętam, że ścisnęła mnie wtedy mocno za rękę i przyciągnęła do siebie, zadrżała. Ja stałam tam tylko i przyglądałam się obojgu, czekając na dalszy rozwój sytuacji.

– Och, Steven – westchnęła.

– To twoja córeczka? Śliczna dziewczynka, jak mamusia – pochylił się nade mną i puścił mi oczko. – Nie wiedziałem, że wyszłaś za mąż.

– Nie mam męża – odparła chłodno i zmierzyła mnie wzrokiem, po czym puściła moją rękę. Poczułam się wtedy trochę odtrącona, nie rozumiałam o co chodziło i dlaczego mama zaczęła się nagle w obecności tego mężczyzny dziwnie zachowywać. Tak... jakby miała do mnie jakiś żal, właśnie czułam wtedy coś takiego. – Steven, moglibyśmy porozmawiać? Ale nie tutaj – rozejrzała się dookoła i jej wzrok utkwił właśnie w Rainbow. – Colleen, pójdź proszę do domu i zrób sobie coś do jedzenia – powiedziała jakby nigdy nic i  podała mi klucze. Skinęłam głową i skierowałam się w stronę wieżowca, w którym mieszkałyśmy.

            Nienawidziłam osiedla, na którym mieszkałyśmy. Sam beton i szkło. W okolicy nie było prawie wcale zieleni, zamiast tego cały dzień słychać było tylko warkot silników samochodów i czuć smród spalin. Wilsonowie mieszkali w Beverly Hills, mieli wielki dom, jeszcze większy zielony ogród, a w nim huśtawki, piaskownicę i drabinki, po których można było się wspinać. Uwielbiałam spędzać tam czas, razem z moim przybranym starszym rodzeństwem, siostrami Eileen, Jade i braćmi: Jasonem i Paulem wymyślaliśmy tam wspaniałe zabawy i naprawdę ciężko było nas wyciągnąć z tego ogrodu.

            Tutaj, w West Hollywood było ponuro, głośno i zawsze bardzo gorąco. Nigdzie w pobliżu nie było placów zabaw, nie widywało się też bawiących się dzieci. A ja od tej pory nie miałam czasu na dziecięce zabawy, nigdy mi się nie nudziło i bardzo rzadko tęskniłam za domem Wilsonów. Nowe życie znacznie bardziej mi się podobało.

            Oczywiście nadal chodziłam do szkoły, ale moje oceny były słabe, mimo to udało mi się skończyć szkołę średnią. Zawsze lubiłam się uczyć, ale tylko tego, na co miałam akurat ochotę. Zamiast lektur szkolnych wolałam czytać kryminały. I robiłam to, co chciałam. Mama szybko wpłynęła na zamianę mojego charakteru. Byłam twarda i dążyłam po trupach do celu. Zawsze miałam to, co chciałam. Potrafiłam doskonale manipulować ludźmi, nauczyciele łatwo mi ulegali.

            Tamtego dnia mama wróciła do domu dopiero wieczorem. Była przygnębiona i kazała mi iść spać, choć była dopiero jedenasta. Zapytałam, co się stało. Milczała. Zapaliła papierosa, popatrzyła na mnie i kazała mi usiąść po przeciwnej stronie stołu w kuchni.

– Widzisz Colleen... – zaczęła, głośno przy tym wzdychając. – Ten facet, który nas dzisiaj zaczepił to twój ojciec, biologiczny.

            Popatrzyłam na nią jak na jakieś widmo, język utknął mi w gardle. Ten blondyn był moim tatą! No tak, odziedziczyłam po nim i kolor włosów i oczu. Byłam w szoku.

– On nie wiedział... Nigdy mu o tobie nie powiedziałam, zresztą po tym incydencie urwałam z nim całkowicie kontakt. Dobrze wiesz, co było dalej. Nie powinnam była ci o tym mówić, zresztą obiecałam dziś Stevenowi, że się o nim nie dowiesz. Dlatego pamiętaj, nigdy nie próbuj go odnaleźć, niczego od niego nie oczekuj. To zamknięty rozdział. Nie powiem ci jak się nazywa, gdzie mieszka ani czym się zajmuje. Nie powinnaś o nim w ogóle wiedzieć. Nie mam pojęcia, dlaczego ci o nim powiedziałam. Z tego mogą być same kłopoty. Nie rozmawiajmy o tym nigdy więcej.

            I to był pierwszy i ostatni raz, kiedy widziałam mojego prawdziwego ojca. Wielokrotnie chciałam go odnaleźć, podejmowałam wiele prób, ale to wszystko było na nic. Człowiek zapadł się pod ziemię. Może to i lepiej. Nie miałam do niego żalu.

            Skończyłam po czternastym, byłam już dosyć wcięta, musiałam dostać się jakoś do domu. Johnny miał wymalowane na twarzy: „A nie mówiłem?”. A pal go licho, mordercę jednego, który po godzinach morduje przypadkowych przechodniów na Sunset, a potem cholera wie, co robi z ciałami swoich ofiar.

            Dotarłam do wieżowca, tego samego, w którym przyszło mi mieszkać od dwunastego roku życia, z tym, że od pięciu lat nie było już matki. Nie wiem, co się z nią stało. Wyszła z domu i przepadła jak kamfora. Zawiadomiłam policję, wszystko jak należy, nawet popłakałam po jakimś tygodniu od zniknięcia przez kilka dni, a potem wróciłam do poprzedniego trybu życia. Załatwiłam wszystkie formalności i egzystowałam jakby nigdy nic. Wtedy byłam w heroinowym ciągu i wszystko było mi obojętne. Umiałam zarobić na swoje utrzymanie, niczego mi nie brakowało, tak przez kolejny rok. Aż w końcu przyjaciółka, po fachu zresztą, złapała hifa i musiałam się poważnie zastanowić, co dalej. Dziewczyna wkrótce się przekręciła, złoty strzał, nie chciałam skończyć tak jak ona. Z pomocą mojego, mogę powiedzieć nawet, że chłopaka, odstawiłam heroinę. Łatwo nie było, leczenie było cholernie długie i bolesne, ale udało mi się przejść tę katorgę. Porzuciłam też karierę prostytutki. Udało mi się znaleźć pracę w warsztacie samochodowym. Tak, wiem, że to brzmi dziwacznie. Co dwudziestolatka może mieć wspólnego z pojazdami mechanicznymi? Drogimi brykami? Też nie wiem, ale u pana Reutera nauczyłam się wiele, chociaż wcale nie naprawiałam tam aut, ale z pewnością teraz bym potrafiła. Siedziałam po prostu na kasie i wystawiałam faktury. I tak od czterech lat. Z zarobionych tam pieniędzy spokojnie mogłam się utrzymać, bo byliśmy najczęściej odwiedzanym punktem w całym Los Angeles. I tak wygląda moje życie. Codziennie od dziewiątej do siedemnastej, a w pozostałych godzinach zastępowali mnie już mechanicy, gdyż nasz warsztat był czynny przez całą dobę.

            Kiedy tylko weszłam do klatki schodowej uderzył mnie mocny i nieprzyjemny zapach. Ciągle ktoś tu załatwiał potrzeby fizjologiczne, smród był nie do wytrzymania. Lokatorzy próbowali pilnować porządku, ale marnie im to wychodziło. Ściągnęłam windę na dół, weszłam i wcisnęłam guzik z numerem sześć. Następnie wyjęłam z kieszeni spodni klucze i po chwili byłam w moim mieszkaniu. Po zaginięciu matki urządziłam się po swojemu, zmieniłam meble, zrobiłam mały remont, miałam trochę luźnych pieniędzy, więc mogłam sobie na to pozwolić.

            Wzięłam prysznic, sięgnęłam jeszcze po butelkę z wodą mineralną w kuchni, żeby rano po przebudzeniu nie musieć jej szukać, nastawiłam budzik na siódmą trzydzieści i położyłam się do łóżka. Teraz miałam chwilę, aby poukładać sobie to i owo w głowie.

            Wiedziałam już dokładnie kim jest mój ojciec, a to dzięki wspaniałemu internetowi. W sumie to dowiedziałam się o nim ciekawych rzeczy już kilka lat wcześniej, kiedy to mama postanowiła załatwić nam dostęp do sieci. To zmieniło całe moje życie, zmieniło, ale też uprzykrzyło. I nie, wcale nie chodzi mi o ojca, a o kilka małych incydentów. I pewien problem, z którym wkrótce się pożegnam.

            Z pewnych źródeł uzyskałam też informację o tym, że mój ojciec wie, że ma córkę, wie ile ma lat, ale nigdy jej nie widział. To ciekawe, gdyż albo kłamał, albo moja matka powiedziała mu, że nie ja jestem jego córką, bo  przecież jego dziecko zostało oddane do adopcji. Nie wiem, jak oni sobie to wymyślili, ale ten element nie pasował mi do całej układanki. Mniejsza z tym, to i tak nie miało większego znaczenia. Najlepsze było to, że uważał, iż jestem szczęśliwa, nie znając prawdy. W jakim on żyje błędzie...