Rozdział 8 - Bliskie spotkanie

           Obudził mnie dźwięk budzika ustawionego w telefonie. Jak zwykle zrzuciłam komórkę z nocnej szafki, zanim wyłączyłam piekielne buczenie, które  każdego ranka dnia roboczego przyprawiało mnie o dreszcze. Mimo że przez rolety zamocowane w oknach przedostawało się dużo światła do wnętrza sypialni, przewróciłam się na bok i zacisnęłam mocno powieki. Nie dane było mi jednak ponownie zasnąć, gdyż u sąsiadów zaczęły  przewracać się chyba meble, inaczej nie potrafiłam wytłumaczyć tego hałasu. Podniosłam się do pozycji siedzącej, przeciągając się i ziewając jednocześnie. Rozejrzałam się po pokoju, który zaaranżowany był w kolorach bieli, brązu i fioletu. W zasadzie był to fiołkowy, ale lubię wszystkie odcienie tej barwy, więc przymknęłam oko na błąd ekipy remontowej, która kupiła nie tę farbę, którą wybrałam. Całe mieszkanie miałam więc pomalowane na jedno kopyto, z tym, że odcienie fioletu w kolejnych pomieszczeniach znacznie się od siebie różniły.

Wreszcie mój wzrok padł na elektroniczny zegarek stojący na komodzie. Przetarłam oczy z niedowierzaniem. Jakim cudem mogło być już grubo po ósmej? Zerwałam się z łóżka jak oparzona i zaczęłam w pośpiechu szykować się do pracy. Odpuściłam sobie śniadanie i tak byłam już spóźniona, nie dałabym rady dotrzeć w dwadzieścia minut na róg North La Cienega Boulevard i Santa Monica Boulevard, to było fizycznie niemożliwe. Biegiem udałam się na przystanek Santa Monica/Doheny i na moje szczęście zdążyłam wsiąść do autobusu, który praktycznie już ruszał. Odetchnęłam z ulgą, wszystko wskazywało na to, że dotrę do pracy na czas. To dobrze, bo stary Reuter chyba by mi głowę urwał, gdybym się spóźniła, gdyż miała przyjechać dostawa,  a przecież rachunkami w firmie zajmuje się nie kto inny, jak właśnie ja.

Styrana jak koń po westernie wbiegłam do budynku. Mężczyzna po pięćdziesiątce z wyraźnymi oznakami siwizny na niegdyś ciemnej czuprynie zmierzył mnie wzrokiem. Machnęłam ręką, co miało oznaczać: nie ważne, już wszystko gra, szefie i zniknęłam w moim małym biurze, gdzie na biurku piętrzyły się papiery, którymi miałam zająć się w najbliższych godzinach. Chwyciłam się za głowę z bezradności, tego było naprawdę dużo. Nie tracąc czasu, zaczęłam je segregować, żeby ułatwić sobie pracę.

Około południa głód zaczął mi bezlitośnie doskwierać, a każde kolejne burczenie dochodzące z okolic brzucha przyprawiało mnie o nerwy. Na szczęście uporałam się ze wszystkimi fakturami i mogłam wyskoczyć na pięć minut do pobliskiego sklepu, żeby kupić cokolwiek do jedzenia, zanim umarłabym z głodu. Chwyciłam torebkę z sofy i już zbierałam się do wyjścia, kiedy w drzwiach stanął jakiś mężczyzna, co wywnioskowałam po jego obuwiu, gdyż wpatrywałam się w podłogę.

– Ja właściwie do pani – powiedział, ale dalej stał w tym samym miejscu.

Podniosłam głowę do góry i westchnęłam z rezygnacją w głosie. Co on tu robił? Nie miałam bladego pojęcia, jednak tym razem nie zamierzałam wywoływać paniki i spróbowałam opanować negatywne emocje, które mną targały na jego widok.

– Widzę, że przyszedłem nie w porę, to może jednak odłożę moją wizytę na inny dzień. Bardzo zależy mi na rozmowie z panią – jego błękitny wzrok przenikał każdy milimetr mojego ciała, czułam się dziwnie. W ogóle ta sytuacja była niepoważna. Czego on ode mnie chciał? A może nie chodziło o mnie, może po prostu zapomniał o czymś, będąc ostatnio w naszym warsztacie. W głębi duszy modliłam się, żeby właśnie tak było. Nie byłam gotowa na to spotkanie, nie dziś, kiedy od samego rana wszystko waliło mi się jak kostki domino.

– Zamierzałam iść do sklepu, nie zdążyłam zjeść rano śniadania – wypaliłam, z nadzieją, że zaraz sobie pójdzie. Po chwili jednak miałam zamiar uderzyć głową w ścianę. Co za idiotka ze mnie, jakie ja brednie potrafię wygadywać.

– W takim razie zapraszam panią na lunch do pobliskiej restauracji – uśmiechnął się. – Och, przepraszam, nie przedstawiłem się. Steven Adler – zrobił krok do przodu i wyciągnął dłoń w moim kierunku. Zawahałam się. Co on sobie myślał? Że nie wiem, kim jest? W takim razie grubo się mylił! Postanowiłam jednak udawać, że jest mi zupełnie obcy, podałam mu rękę, przedstawiłam się i odmówiłam, tłumacząc się, że nie chodzę z nieznajomymi mężczyznami na obiady, co mój chłopak mógłby odebrać dwuznacznie. Dostrzegłam błysk w jego oczach, zrozumiałam, że wie o mnie o wiele więcej niż mi się wydaje. Był nieugięty i zapewnił, że szef nie będzie robił z powodu lunchu żadnych problemów, a mój, jak to określił, narzeczony,  nie ma się czym przejmować, bo chyba ufa mi na tyle, aby wiedzieć, że nie byłabym zdolna umówić się z facetem, który: mógłby być pani ojcem. Gdy wypowiedział te słowa, a zrobił to bez żadnego zająknięcie, nad wyraz naturalnie, przeszedł mnie zimny dreszcz. Uświadomiłam sobie, że to wyjście do restauracji jest tylko przykrywką, tak naprawdę chodziło mu o mnie, a nie o żadne sprawy związane z samochodem. Chciałam się wycofać, ale z drugiej strony byłam ciekawa, co mężczyzna ma mi do powiedzenia i właśnie ciekawość zwyciężyła, zgodziłam się.

Nie sądziłam, że mówiąc: pobliska restauracja miał na myśli STK – drogi lokal, w którym serwowano międzynarodową kuchnię i owoce morza, usytuowany zaledwie cztery minuty drogi pieszo od warsztatu. To były najgorsze minuty mojego życia. Milczałam, bo nie wiedziałam, co mam powiedzieć, a blondyn najwyraźniej nie zamierzał przerywać tej ciszy.

Dopiero gdy zamówiliśmy obiad, wybrałam danie z ostrygami za czterdzieści dolarów – a co tam, w końcu nie ja płacę, Steven zdobył się na odwagę i w końcu się odezwał z zapytaniem, czy moglibyśmy przejść na ty, bo tak będzie zdecydowanie łatwiej, kiwnęłam, potakując.

Prawdę mówiąc, początkowo nie dowiedziałam się niczego nowego. Powiedział, że jest dawnym przyjacielem mojej mamy, ale raczej nie utrzymywali kontaktu z przyczyn mu nieznanych.

            Może to była prawda, może kłamstwo, z tego, co wiedziałam, to mama nigdy nie powiedziała mu o tym, że jestem jego córką. Chyba nie domyślił się tego nagle po dwudziestu czterech latach? A może właśnie wtedy, dwanaście lat temu, gdy spotkałyśmy go na Sunset Strip, opowiedziała Adlerowi całą historię? Miałam ogromny mętlik w głowie i czekałam na dalszą część jego relacji, licząc, że dowiem się czegoś więcej.

            – Kilka miesięcy temu dostałem list od Julie. Proszę, przeczytaj – podał mi kopertę do ręki – jest twój.

            Zadrżałam. List?  Od matki? Po pięciu latach… Spodziewałam się najgorszego. Przełknęłam głośno ślinę i otworzyłam kopertę. Ręce dygotały mi jak galaretka.

           

                        Drogi Stevenie,

            Nie mam do kogo zwrócić się z prośbą o pomoc, zostałeś mi tylko Ty, choć wiem, że po tylu latach nie mam najmniejszego prawa prosić Cię o cokolwiek. Ale nie chodzi tu o mnie, lecz o dobro naszej córki.

Pamiętasz nasze przypadkowe spotkanie w 2000 roku? Powiedziałam Ci, że Colleen jest Twoim dzieckiem, wyjaśniłam wszystko równocześnie błagając, abyś nigdy się do niej nie zbliżał. Nie chciałam, aby wiedziała o Twoim istnieniu, nie zamierzałam też zmieniać Twojego poukładanego już życia. I jestem Ci dozgonnie wdzięczna, że spełniłeś moją prośbę.

            Teraz nastąpiły zupełnie niespodziewane okoliczności. Pięć lat temu wyjechałam bez słowa z Los Angeles wraz z moim chłopakiem, pozostawiając Colleen samą sobie. Wiem, pomyślisz sobie, co ze mnie za matka, ale to było nieświadome działanie, w zasadzie wcale tego nie planowałam. Po prostu pewnego razu obudziłam się z myślą, że nie mogę dłużej tak żyć, nie tu, nie po tym, co zrobiłam mojemu dziecku. Nie wiem czy były to wyrzuty sumienia czy… czysty egoizm.  W każdym razie nadal twierdzę, że  to była dobra decyzja, aby raz na zawsze zniknąć z jej życia. Wiedziałam, że jakoś sobie poradzi, to silna dziewczyna, ma mocny charakter, po Tobie, Steven.

            W czasie mojego pobytu w Saint Louis wdałam się w kłopoty z prawem, w każdym razie to już tylko przykre wspomnienie. Niestety jest jeszcze coś: choroba psychiczna. Mianowicie wykryto u mnie zaburzenia depresyjne nawracające, zwane depresją dużą. Nie  będę pisała na czym polega i jakie mam objawy, bo nie to jest przedmiotem tego listu. Choroba nie jest dziedziczna, więc możesz być spokojny, z Colleen nic złego się nie stanie.

          Obecnie jestem na leczeniu w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym i prawdopodobnie prędko go nie opuszczę, a jeśli nawet, to z pewnością szybko tu wrócę.

            Moja prośba jest następująca. Chcę, abyś spróbował odnaleźć Colleen, przyznał się, że jesteś jej biologicznym ojcem i w miarę możliwości przekazał jej moje przeprosiny, choć  one niczego nie zmienią, to jednak pragnę, aby nasza córka znała całą prawdę, a ja ze skruchą przyznaję się do popełnionej winy.

            Steven, proszę, jeśli tylko możesz, zajmij się nią. Wiem, że się nie zgodzi, nic na siłę, ale obiecaj mi, że będziesz miał na nią oko, chociaż tak dyskretnie. Boję się, że może mieć kłopoty i to właśnie przeze mnie, przez to, że nie potrafiłam jej wychować i zapewnić jej odpowiednich warunków do dorastania. Nie wiem, co sobie myślałam, kiedy zabrałam ją z domu Wilsonów, nigdy sobie tego nie wybaczę.

            Teraz chcę na dobre zniknąć z Waszego życia. Nie próbuj mnie szukać, nie uda Ci się to, nie przy mojej chorobie. Po prostu potraktuj mnie jak powietrze, a uwagę skup na Colleen,  ona jest teraz najważniejsza. Nie mogłabym odejść z tego świata, wiedząc, że w jej życiu stało się coś złego. Spokojnie, nie planuję jeszcze kopnąć w kalendarz.

            Będę Ci wdzięczna, jeżeli potraktujesz moją prośbę poważnie.

Julie Madden

            Zmięłam kartkę papieru w dłoni i rzuciłam ją ze złością na stół. Wylądowała między moim pustym talerzem, a świecznikiem. Nie kryłam szoku, choć przyznam, że ten pełen wyznań list zupełnie mnie nie wzruszył. Nie wiem, na co moja matka liczyła, bo chyba nie na litość i nie na wybaczenie. Co za głupota! Zajmij się nią – nie potrzebuję niańki! Przez pięć lat miała mnie w nosie, nie obchodziło ją to co się ze mną działo. To był okres, w którym najbardziej jej potrzebowałam. Zostawiła mnie na lodzie! Miałam tylko Travisa, jak dobrze, że on był przy mnie i się o mnie w tamtym czasie troszczył.

            Nie miałam pretensji do Stevena, nie mogłam ich mieć, przecież on nie był niczemu winny. Też stał się ofiarą gry mojej matki, szkoda, że dał się w to wciągnąć, pewnie po nim odziedziczyłam również naiwność.

            –  Jak mnie znalazłeś? – zapytałam, gdy trochę ochłonęłam. To była teraz najważniejsza kwestia naszego spotkania.

            – Wynająłem prywatnego detektywa, który prowadził sprawę przez cztery miesiące. Colleen, wiem o wszystkim. Musiałem to zrobić, bo twoja matka była zbyt tajemnicza w tym liście, a jeżeli mam ci pomóc, to chyba muszę cokolwiek o tobie wiedzieć. Nie będę cię oceniał, możesz być spokojna. Ja też w życiu przechodziłem przez syf.

            –  Wiem – odburknęłam, chwyciłam pomięty papier, schowałam go do torby i podniosłam się z krzesła. – Dziękuję za obiad, muszę wracać do pracy – odwróciłam się na pięcie i skierowałam do wyjścia. Chwycił mnie za rękę i podał sztywny kawałek papieru. Wcisnęłam wizytówkę do kieszeni i bez słowa pożegnania wybiegłam z restauracji.

            Rześkie powietrze zdecydowanie mnie ocuciło. Nie miałam siły wracać do warsztatu, ale nie mogłam sobie odpuścić. Nie zamierzałam wykorzystywać dobroci Reutera. Choć jak na jeden dzień, w dodatku poniedziałek, to było dla mnie zbyt wiele wrażeń. Jedyne dobre, co mnie spotkało, to fakt, że wyjaśniły się moje obawy. Faktycznie byłam śledzona,  na szczęście przez detektywa. Nie dawało mi spokoju jedno, co tak naprawdę Steven o mnie wie? Skoro to dochodzenie trwało cztery miesiące, pewnie poznał moje największe sekrety. 
***
Potraktujcie ten rozdział jako prezent świąteczny. Publikuję przed 'końcem świata' i możecie być ze mnie dumni - zaliczyłam dzisiejsze kolokwium z prawoznawstwa.