Rozdział 5 - Psychopata

            Jak zwykle nie poszło po mojej myśli. Niczego nie załatwiłam, a czas ciągle gnał do przodu. Pomyślałam o drugim podejściu, ale nie wiedziałam, czy mam jeszcze siłę na tę zabawę. Ostatecznie mogłabym poradzić sobie sama, ale moja duma mi na to nie pozwalała. Chciałam namieszać, wszystko skomplikować. Po co brać te sprawę w swoje ręce? Przecież mogę rozwiązać swój problem profesjonalnie, dyskretnie i zupełnie bezpiecznie, nie ryzykując ani zdrowiem, ani życiem. 

            Siedziałam na balkonie i przypinałam ćwieki w formie gwiazdek do skórzanej torby w kształcie worka. Lubię być oryginalna i nosić ciuchy lub dodatki, których nie można dostać w zwykłym sklepie. Poza tym takie majsterkowanie zawsze skutecznie mnie odprężało. Przedpołudniowe słońce świeciło mi prosto w twarz, a lód w szklance pełnej Coli rozpuścił się z prędkością światła. W powietrzu unosił się zapach spalin i słychać było wycie silników samochodów, co było typowe dla ogromnego miasta, jakim było Los Angeles. Przywykłam do tego gwaru i jestem pewna, że nie potrafiłabym bez niego żyć. Nie dla mnie małe miasteczka, w których każdy zna się z każdym. Tu jest się niemalże anonimowym, nikt nie wie, czym się zajmujesz, do czasu, aż mu nie powiesz, nikt nie wpycha się z butami w twoje życie, nikogo nie obchodzi to, co dzieje się za twoimi drzwiami. Jeżeli nie przekraczasz granicy, za którą znajduje się cudza prywatność lub cudze prawa, możesz być spokojny. 

            Mieszkanie na granicy Beverly Hills z West Hollywood przy North Oakhurst Drive w sześciopiętrowym budynku z widokiem na Sunset Strip i basenem, w którym zwierzęta sąsiadów wiecznie załatwiają swoje potrzeby, nauczyło mnie jednego – nie elegancki strój, wielki samochód i wypchany portfel świadczą o kulturze osobistej człowieka. W tym domu mieszkali różni ludzie. Fakt, musieli mieć trochę pieniędzy, bo podatek, ubezpieczenie i dodatkowe opłaty za prąd, wodę i tym podobne to koszt rzędu 1200 dolarów miesięcznie. Dzięki pracy u Reutera mogłam tu zostać, inaczej musiałabym sprzedać mieszkanie, które przed laty mama zapisała właśnie na mnie, co było chyba jedyną dobrą rzeczą, jaką dla mnie zrobiła. Mimo że mieszkam tu od lat, nie znam wszystkich sąsiadów. Zmieniają się jak warunki pogodowe – bardzo szybko. Nie mniej jednak ślepa i głucha nie jestem. Chociaż wydawałoby się, że są to porządni ludzie, to tak samo jak ci mniej porządni, mają swoje problemy. Nie mało problemów. Awantury małżeńskie są tu na porządku dziennym, zdrady, dzieci na boku, do tego liczne przekręty panów w garniturach, którzy są właścicielami mało znanych firm. Wiecznie pijani lub nagrzani nastolatkowie, małoletnie matki. Młodych jestem skłonna zrozumieć, przecież jeszcze niedawno byłam taka sama jak oni, może nawet nadal się z nimi utożsamiam. Z wyglądu zewnętrznego są to całkiem porządne rodziny, w środku jeden wielki syf, z boku ja – obserwująca to bagno, zastanawiająca się, czy tak już musi być, mająca nadzieję, że jednak moja rodzina nie będzie miała takich kłopotów. Ale na założenie rodziny przyjdzie jeszcze pora. 

            Usłyszałam charakterystyczne pikanie, zwiastujące jakiegoś gościa. W zasadzie krąg zacieśnia się wokół dwóch osób, bo tylko Rosie i Randy znają kod do mojego domofonu. Nie jest to żadna poufna informacja, więc nic nie stało na przeszkodzie, aby podzielić się z nimi tymi czterema cyframi. Przynajmniej nie muszą czekać na dole, aż im otworzę, a ja nie muszę wybiegać spod prysznica, jak oszalała, bo zanim wejdą bądź wjadą na górę, minie dłuższa chwila. 

            Swoją obecnością zaszczycił mnie Randy. Nic dziwnego, jak w każdą sobotę przez moje mieszkanie przewija się tłum znajomych. I jak ja mam znaleźć chwilę dla siebie? Nie mówię, że mi to nie odpowiada, kocham ich towarzystwo, ale czasami chciałabym pobyć sama ze sobą, mieć czas na przemyślenie swojego dotychczasowego i przyszłego życia. Przecież nie mogę do śmierci pracować w warsztacie samochodowym. Chciałabym pójść na studia, a potem znaleźć pracę adekwatną do wykształcenia. Chcę się rozwijać, a nie tkwić w miejscu. Niestety na razie nie stać mnie na czesne, a i szykują się spore wydatki, jeśli wreszcie nie ruszę tyłka i nie zrealizuję mojego planu. 

            Poczęstowałam chłopaka zimnym napojem i zmusiłam do pomocy przy tworzeniu wymarzonej torebki. Nie miał nic przeciwko, sam uwielbiał majsterkowanie, jednak tym razem jego rola sprowadzała się tylko i wyłącznie do podawania mi kolejnych ćwieków. 

            Nie minęło kilka minut, a w moim mieszkaniu pojawiła się Rosie. Obecność blondyna nie zrobiła na niej wrażenia, gdyż zdołałam już pochwalić się jej moją nocą spędzoną u Randyego. Była w szoku, ale bardzo ucieszyła się, że wreszcie mam faceta. Wspomniała też coś o tym, że ostatnio byłam nie do zniesienia, a to wszystko z braku mężczyzny u mojego boku. Pewnie miała w tym sporo racji. 

            Pracę umilała nam muzyka płynąca ze starych taśm video mojej mamy, na których nagrane były różne koncerty i teledyski rockowych kapel. Rose je uwielbiała, więc i tym razem siedziała w salonie przed telewizorem, zachwycając się muzykami i nie żałując sobie komentarzy na ich temat. Dowiedziałam się, że Eddie Van Halen jest wiecznie naćpany, bo jak inaczej wytłumaczyć ten nieznikający uśmiech z twarzy? Steven Tyler ma wielką japę, Mick Jagger w sumie też, Sting był znośny jedynie z The Police, a chłopaki z KISS mogliby ogolić sobie klaty. Idealny był tylko Jon Bon Jovi. 

            Randy z trudem powstrzymywał wybuch śmiechu, ja natomiast kazałam mojej przyjaciółce otworzyć kredens i napić się czegoś mocniejszego, ale nie posłuchała mojej rady, stwierdzając, że nie jestem zaopatrzona w Jacka Daniel’sa, a nic innego nie jest w stanie jej pomóc. 

            –  Nate wrócił na warunek, wiesz? – powiedziała, jakby nigdy nic, siadając z powrotem na miejscu, a mnie automatycznie przeszedł po plecach zimny dreszcz. – Był u mnie, bo chciał coś od mamy. Powiem ci, że teraz to nawet przystojny się zrobił, umówiłabym się z nim. 

            Byłam w szoku i nie rozumiałam, dlaczego moja przyjaciółka w ogóle mówi tak o tym człowieku. Odłożyłam skończoną przed momentem torebkę i udałam się do salonu, żeby sprawdzić, czy Rose, aby na pewno sobie ze mnie nie żartuje. Pech chciał, że mówiła zupełnie poważnie. 

          –  Tak, psychopatów do siebie ciągnie – mruknęłam, a szatynka zmierzyła mnie morderczym wzrokiem. 

            –  Może mi któraś z was wyjaśnić, kim jest Nate? – zapytał po chwili lekko poirytowany blondyn. Oczywiście wypadło na mnie, więc zaczęłam mu opowiadać całą historię. 

            Wszystko zaczęło się przecież po tym jak przeprowadziłam się do mamy i zamieszkałam w sześciopiętrowym budynku przy North Oakhurst Drive. W tym samym czasie poznałam Rosie, z którą chodziłam razem do szkoły, a jak się potem okazało mieszkałyśmy przy tej samej ulicy i dzieliło nas zaledwie 300 metrów.

            Kiedyś wróciłam później do domu, było już ciemno, a ja jak najszybciej chciałam znaleźć się w mieszkaniu, tym bardziej, że czułam się nie najlepiej, gdyż wypiłyśmy z koleżankami butelkę wina. Miałam wtedy trzynaście lat. Niestety, żeby dojść do windy, trzeba wejść w wąski korytarz, gdzie znajdują się drzwi do trzech mieszkań. Jedno z nich należy do rodziny Hendersonów. Na moje nieszczęście, gdy byłam już w windzie i nacisnęłam przycisk z numerem sześć z nadzieją, że wreszcie będę mogła położyć się do łóżka, ktoś zablokował drzwi. Przestraszyłam się. Słaba żarówka dawała niewiele światła, ale to wystarczyło, abym zauważyła przed sobą wysokiego chłopaka z ciemnymi krótko przystrzyżonymi włosami. Znałam go, wiedziałam, że to Nate, więc uśmiechnęłam się do niego i wydusiłam z siebie ciche „cześć”. Nie odpowiedział, tylko patrzył na mnie obojętnym wzrokiem. Po chwili jednak przybliżył się, zmniejszając dzielącą nas odległość, a przed oczami błysnęło mi ostrze noża,  które po chwili poczułam na wysokości klatki piersiowej. Zadrżałam. Nie wiedziałam, czy pchnie ten nóż prosto w moje serce, czy nie. I  szczerze mówiąc, chciałam, aby zrobił to jak najszybciej, bo ze strachu zaczęły drętwieć mi nogi, miałam wrażenie, że za chwilę upadnę, a wtedy zrobi ze mną coś o wiele gorszego. Przełknęłam głośno ślinę, a do oczu napłynęły mi łzy, co wyraźnie rozwścieczyło chłopaka, który jeszcze mocniej przycisnął ostrze do mojego ciała. Zrobiłam krok w tył i poczułam za sobą zimną metalową ścianę windy. Wiedziałam, że to już koniec. Chciałam krzyczeć albo chociaż powiedzieć mu, żeby dał mi spokój, ale nie mogłam wydusić z siebie ani słowa, w zamian za to krztusiłam się od płaczu. Serce łomotało mi jak szalone, do gardła podchodziła pizza, którą zjadłam u koleżanki. Nagle poczułam, że nóż przesuwa się ku górze i zatrzymuje na mojej szyi, utrudniając mi oddychanie. Zacisnęłam mocno powieki, żeby nie patrzeć na twarz mojego oprawcy.

            –  Świetna zabawa – zaśmiał się. – Zjeżdżaj, mała! I nie mów nic mamusi, bo jak ktoś się o tym dowie, to wsadzę ci ten nóż… Sama wiesz gdzie! – nacisnął szóstkę i wybiegł z windy, zostawiając mnie samą, przerażoną i zapłakaną.  Dobrze, że tego wieczora mamy nie było w domu, bo chociaż niewiele się mną interesowała, to na zaczerwienione od płaczu oczy zawsze reagowała i pytała, co też mi się stało. Ale ja nie zawsze odpowiadałam jej zgodnie z prawdą.

            Nigdy nie powiedziałam nikomu dorosłemu o tym, co stało się tamtego feralnego wieczora w windzie. Niestety, Nate dopadł  wkrótce i Rose, która chciała odwiedzić mnie, gdy byłam chora. Przynajmniej w jej przypadku wyglądało to tak, że zwyczajnie stał przed windą trzymając w ręku nóż. Nie groził jej, nie mówił nic, po prostu stał i się jej bacznie przyglądał, tak samo jak mnie, za każdym razem, gdy wracałam do domu, bo i schody były usytuowane przy wejściu do jego mieszkania, więc chcąc, czy też nie, musiałyśmy przejść obok niego, aby dostać się do mnie na górę.

            Bałyśmy się za każdym razem, bo przecież nikt nie wie, co też takiemu człowiekowi po głowie chodzi i na co akurat przyjdzie mu w danym momencie ochota. W każdej chwili mógł przecież użyć tego noża, rozpruwając nam wnętrzności, wydłubując oczy czy robiąc coś  innego jeszcze bardziej obrzydliwego. Na szczęście nigdy nic złego nam nie zrobił. Pecha miała za to matka naszej koleżanki ze szkoły, którą zgwałcił w wieku dwudziestu lat. Ale z tym gwałtem to nie było wcale tak, jak myślał sąd, skazując Nathaniela na osiem lat więzienia. Bo trzydziestopięcioletnia Jenny Lightwear rozkładała nogi przed wszystkimi, a Nate’owi chciała prawdopodobnie dopiec za to, że był taki młody i chwalił się przed kolegami, że przeleciał starszą babkę. Tak czy siak, dzięki matce naszej znajomej zaznałyśmy siedmiu lat spokoju, niestety Henderson został zwolniony warunkowo rok wcześniej, więc cała historia mogła się powtórzyć.

            Randy nie mógł uwierzyć w całą historię, uważając, że streszczamy mu jakiś kryminał, robiąc sobie z niego żarty. Mimo to zastrzegł, że jeżeli tknie którąś z nas, to załatwi gnoja na amen. To miłe z jego strony, ale jak Nate zdecyduje się mnie tknąć, to pewnie mojemu lubemu pozostanie tylko pomścić moją śmierć i zjawić się na pogrzebie oraz ewentualnej stypie.

            Martwiło mnie tylko jedno. Od jakiegoś czasu miałam wrażenie, że ktoś mnie śledzi, zwyczajnie za mną chodzi i mnie obserwuje. Co prawda nigdy nic podejrzanego nie rzuciło mi się w oczy, ale miałam dziwne odczucie, jakbym czuła czyjś wzrok na moich plecach. Jak się dowiedziałam, nie mógł to być Henderson, ponieważ wyszedł z więzienia trzy dni temu, a osoba, która mnie, jak sądzę, śledzi, robi to już od blisko dwóch miesięcy. Postanowiłam jednak nie martwić moich bliskich, bo przecież zawsze mógł to być tylko efekt uboczny zażycia zbyt dużej ilości alkoholu lub narkotyków poprzedniego dnia.

***

Przepraszam, że tak długo nic tu się nie pojawiło, ale znowu zwalę wszystko na studia. Nie chodzi o to, że mam nie wiadomo, ile nauki, bo wcale źle nie jest. Zajęć też za wiele nie mam, bo w końcu weekend zaczynam w czwartek o 15:15. Wiadomo, studenckie, a właściwie akademickie życie to wieczna impreza, fajni długowłosi faceci i takie tam inne dodatki, toteż pisać nie ma kiedy, bo wątroba boli, haha.

Zapraszam do zakładki Bohaterowie i klikanie linka Pozostali bohaterowie, bo pojawiło się kilka nowych postaci.