Rozdział 7 - Mroczne sekrety małżeńskie

                Siedziałam w fotelu pasażera w czarnym Holdenie Cruze, nie odzywając się ani słowem, a jedynie obserwując opustoszałe ulice miasta. Mijaliśmy domy, w których zapalone były światła i te, których lokatorzy już spali. Kolejny raz pomyślałam o moim mieszkaniu, przysłowiowych czterech ścianach, pustce i ciszy, które otaczały mnie każdego dnia, które tak często mi przeszkadzały. Tak naprawdę to tylko wmawiam sobie, że dobrze mi samej, w rzeczywistości wcale tak nie jest. Chcę to zmienić, pragnę dzielić z nim swoje łóżko, być budzona namiętnym pocałunkiem, móc zaparzyć mu rano świeżą kawę, a nocą zasypiać w jego ramionach. Potrzebuję go jak najbliżej siebie, bo tylko wtedy czuję się w pełni bezpieczna, choć realnie nic mi przecież nie zagraża. Doskonale zdaję sobie sprawę, że nie dopuściłby do tego, aby kiedykolwiek stała mi się jakaś krzywda. Zaufałam mu bezgranicznie, choć tak często zarzekałam się, że nikomu więcej już nie zaufam. Potrafię wciskać sobie wiele kitów, ale i tak moja naiwność nie zna granic. Dzięki niemu zrozumiałam wiele moich błędów. Już cztery lata temu przywrócił mi wiarę w moje możliwości, zawsze był dla mnie kimś ważnym, żałuję, że dopiero teraz się do siebie zbliżyliśmy. Szkoda tylko, że w tym długim okresie czasu musiało wydarzyć się tyle złego. Gdybym tylko go wtedy posłuchała, nie miałabym dziś żadnego kłopotu, nie musiałabym niczego ukrywać ani nikomu kłamać w żywe oczy. 

                Oparłam głowę o chłodną szybę, w samochodowym radiu leciał właśnie Bryan Adams, którego wręcz uwielbiałam, o czym Randy doskonale wiedział, gdyż podkręcił głośność. Był skupiony na drodze, po której mknęło niewiele samochodów, cały czas milczał, jakby w ogóle nie chciał podjąć ze mną rozmowy. Nie był na mnie obrażony, nie był też wcale zdenerwowany, nie bardzo wiedziałam o co w tym wszystkim chodzi. Po prostu siedział cicho, jak makiem zasiał i traktował mnie jak powietrze, co zresztą wcale mi nie przeszkadzało.  
           – Ale nie gniewasz się na mnie? – usłyszałam po dłuższej chwili, kiedy zatrzymaliśmy się na czerwonym świetle. Pokręciłam przecząco głową i uśmiechnęłam się lekko, a po chwili poczułam jego dłoń na swoim kolanie. – To dobrze, bo nie chciałbym, żebyś się na mnie złościła – spojrzał mi głęboko w oczy i musnął ustami moją szyję. Znów zapadło milczenie. 

             Kiedy dotarliśmy na North Spaulding Avenue wystąpił mały problem z parkowaniem i  zderzak nowego Holdena pocałował uliczną latarnię, na szczęście samochód nie został uszkodzony, nie odprysnął nawet milimetr lakieru, za to Randy zagroził mi, że jak powiem o tym incydencie Scottowi, to wracam do domu na piechotę i nie mam co liczyć na to, że kiedykolwiek gdzieś mnie podrzuci. Postanowiłam milczeć, za dużo mogłam stracić, w końcu blondyn przeważnie robił za mojego szofera. 

                Dotrzymałam obietnicy i nie pisnęłam słówkiem o całym zdarzeniu, ale pech chciał, że brat mojego lubego siedział w kuchni i usłyszał, jak pierdolnęliśmy w latarnię, więc na samym wejściu zapytał, co nam się popsuło, wtedy nie wytrzymałam i próbując zahamować  wybuch śmiechu, streściłam całą historię. Randy zmierzył mnie morderczym spojrzeniem i powiedział tylko: wracasz na nóżkach. Zerknęłam ze smutkiem w oczach na wysokiego szatyna, który uśmiechał się blado, ale na jego twarzy malowało się raczej zdenerwowanie i doskonale wiedziałam, co jest tego powodem: jego żona Lilly.  
          – Na mnie też nie masz co liczyć, piłem, ale mogę zamówić ci taksówkę – poklepał mnie przyjacielsko po plecach. Wzruszyłam obojętnie ramionami. 

            Nie pytaliśmy o ich małżeńską kłótnię, sam nam o niej opowiedział. Nie trudno było się jednak domyślić, że kobieta znów zaczęła pić, a co za tym idzie, zupełnie przestała zajmować się domem i dziećmi. Przedmiotem ich aktualnej awantury było jednak to, że jego współmałżonka nie odebrała syna z przedszkola, w dodatku wyłączyła telefon i nie można było się z nią skontaktować, co bezskutecznie próbowała zrobić wychowawczyni Wesa, więc Scott musiał wyjść wcześniej z pracy, ku wielkiemu niezadowoleniu szefa i zawieźć chłopca do dziadków. Był przekonany, że Lilly po powrocie do domu nie będzie w najlepszym stanie i wcale się nie mylił. Próbowała tłumaczyć się tym, że koleżanka z pracy, która miała ją zmienić, spóźniła się. Wiedział, że to kolejne kłamstwo, gdyż wyczuł od niej zapach alkoholu. Nie robił jej żadnych scen,  powiedział spokojnie kilka mocnych słów, po których blondynka wybiegła z domu, trzaskając drzwiami i klnąc na niego. W końcu to była już dla niego  rutyna. Nie obchodziło go, dokąd poszła i kiedy wróci, zdawał sobie sprawę, że siedzi teraz  zupełnie pijana w jakimś barze na Sunset albo wraca do domu, zataczając się od krawężnika do krawężnika. 

            Było mu za nią wstyd, doskonale go rozumiałam, chyba żaden facet nie chciałby, aby jego ukochana była alkoholiczką. Choć do świętych nie należę, to jednak nie mam rodziny, więc mogę sobie od czasu do czasu pozwolić na taką beztroskę i lekkomyślność. Nie czekają na mnie zapłakane dzieci ani zdenerwowany mąż. Lilly miała obowiązki, jako matka i żona. O ile jako żona mogła sobie odpuścić, bo tak naprawdę od dłuższego czasu nie układało jej się ze Scottym i oboje zaliczyli kilka skoków w bok, to wobec dzieci powinna jednak wykazać się odrobiną zainteresowania. W jej przypadku nie można było mówić o jakiekolwiek opiekuńczości, a już na pewno nie o miłości do tych dwóch szkrabów. 

            Oglądaliśmy końcówkę Szklanej Pułapki 2, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Swoją drogą to nie wiem, ile razy można oglądać ten sam film, ale ja mogę pięćdziesięciokrotnie słuchać Yippee-ki-yay Motherfucker wypowiedzianych przez Johna  McClane zagranego przez Bruce’a Willisa. 

            Z korytarza dobiegała moich uszu rozmowa, dało się rozróżnić trzy męskie głosy, z których jeden należał do Reutera. Mimo że telewizor był dość głośno nastawiony, to ze strzępków wypowiedzi zrozumiałam, że patrol policji znalazł zupełnie pijaną Lilly w pobliżu. Mało tego królewna przewróciła się przed samym radiowozem i rozwaliła sobie śliczną buźkę. Mimowolnie zaśmiałam się pod nosem, w głębi duszy było mi jednak szkoda chłopaka, nie ma co, żonę to sobie wybrał idealną. Tak czy inaczej, nie zasłużył sobie na to. 

            Tuż po chwili wpadł do pokoju, w celu zakomunikowania nam, że jedzie na pogotowie, bo bez szycia się nie obejdzie. Przypomniałam mu, że nie powinien wsiadać za kółko, westchnął ciężko, ale od czego miał młodszego brata? Poderwaliśmy się z kanapy i ruszyliśmy do wyjścia. To, co tam zobaczyłam wywołało  we mnie i dreszcze i rozbawienie jednocześnie. Blondynka trzymana za ramiona przez dwóch potężnych policjantów wyglądała jak zdjęta z krzyża. Po skroni lała jej się stróżka krwi z rozciętej głowy. Musiało boleć, nie powiem, nie mam zielonego pojęcia, jak to zrobiła, ale jest cholernie zdolna. Nawet kontaktowała, bo zaczęła wykrzykiwać pod adresem Scotta tysiące obelg, zarzucając mu niewierność, posądzając go zdradę i brak poszanowania. Komedia! 

            – Wolałbym rżnąć dziwki, niż być z kimś takim jak ty – skwitował szatyn i poprosił funkcjonariuszy policji, aby zawieźli ją do najbliższego szpitala. – Co za wstyd – szepnął, gdy zauważył sąsiada prowadzącego na smyczy psa po drugiej stronie ulicy, który bacznie przyglądał się całej sytuacji. 

            Zrobiło mi się go strasznie szkoda. Był w idiotycznym położeniu. Mężczyzna, który nie potrafi zapanować nad żoną – tak to wyglądało z boku. W rzeczywistości było zupełnie inaczej, bo cóż mógł zrobić? Przecież by jej nie pobił, bo złożyłaby od razu skargę, a wtedy straciłby dzieci, a to one były dla niego najważniejsze w życiu. Dobrze, że wywiózł je do dziadków, przynajmniej nie musiały patrzeć na tę farsę. Przytuliłam go, mówiąc, że może na nas liczyć, że pomożemy i znajdziemy jakieś dobre rozwiązanie. 

            – Jutro jadę do adwokata, rozwodzę się – powiedział bez cienia emocji, gdy dojeżdżaliśmy do Hollywood Community Hospital. – Nie oddam jej dzieci, po moim trupie. 

            Ludzie na pogotowiu patrzyli się na nas jak na bandę wariatów, musieli mieć niezły ubaw. Drobna dziewczyna, z którą dwóch wielkich facetów nie mogło dać sobie rady, bo zaczęła im się wyrywać i wrzeszczeć – to było lepsze niż Świat według Bundych. Na szczęście dyżur miała pielęgniarka, która była znajomą rodziców Reuterów i postanowiła przyjąć blondynkę poza kolejnością, żeby pacjenci w poczekalni nie musieli na to patrzeć. 

            – Oj, dziewczyno, nie pij więcej, bo jesteś u nas już stałą bywalczynią – rzekła korpulentna kobieta, kręcąc z dezaprobatą głową.

            Scott stał z boku, powiedział, że nie chce mieć z nią do czynienia i nie pomoże gliniarzom, którzy z trudem dawali sobie z nią radę. Dogadał się też z nimi, że zabiorą Lilly na noc do izby wytrzeźwień. Planował wyrzucić ją z domu, żeby zapewnić dzieciom spokój. Wes jest mały, można mu coś wmówić, na pewno uwierzy w każdą bajeczkę, chociażby taką, że mama wyjechała na wakacje do Nowego Yorku, a Megan ma dopiero jedenaście miesięcy, więc w przyszłości nie będzie nawet pamiętała matki.

            Sama nie wiedziałam, czy to rozwiązanie jest jedyne i najlepsze, ale nic innego nie przychodziło mi do głowy, więc stwierdziłam, że to dobry pomysł i przytaknęłam. Mam nadzieję, że Randy nie będzie miał nigdy takich problemów… W razie gdybym to ja została kiedyś, zupełnie przypadkiem, jego żoną.