Rozdział 10 - Ukochany wróg

           Nie chciałam siedzieć tego dnia sama w domu, nie miałam też ochoty na towarzystwo Randyego, dlatego zaraz po pracy zadzwoniłam do Rosie z propozycją wybrania się na małe zakupy. Doskonale wiedziałam, że mi nie odmówi, szczególnie wtedy, gdy w grę wchodziło centrum handlowe. Pomyślałam, że ta forma spędzenia wolnego popołudnia znacznie poprawi mój nastrój. Nie zamierzałam dłużej bić się z myślami, rozpamiętywać przeszłości, może i użalać się nad sobą, co zresztą nigdy nie było w moim stylu.

Nie minęło pół godziny, a moja przyjaciółka zjawiła się na parkingu warsztatu. Byłam bardzo zdziwiona, że rodzice pozwolili wziąć jej ich samochód, swojego niestety nie miała, gdyż uważali, że nie jest jej do niczego potrzebny, bo przecież nie musi dojeżdżać do pracy kilkadziesiąt kilometrów, a uczelnię ma niemalże pod nosem i bezpośredni autobus co dziesięć minut. Rozumiałam wszystko. McKnight była w stanie błagać ich na kolanach, wylewając rzewnie łzy na ich drogie obuwie, całując ich stopy, przyrzekając, że będzie zmywać naczynia przez pół roku po każdym posiłku, prać ręcznie i gotować smacznie, byleby tylko nie wsiąść do mojego samochodu. Właściwie to nigdy nie dawała po sobie poznać, że uważa mojego Chevroleta za zupełny złom z prehistorycznych czasów, czego nie mogę powiedzieć o Randym, który za każdym razem dawał mi do zrozumienia, że powinnam jak najprędzej wymienić go na lepszy model – tylko ciekawe za co. Ja już swoje wiedziałam. Musiała się nieźle natrudzić, żeby ich do tego przekonać, ponieważ byli niezwykle restrykcyjni i konserwatywni, a w dodatku nieugięci. Zresztą, czegóż innego można było się spodziewać po panu policjancie i pani nauczycielce angielskiego w pobliskim liceum. Bardzo lubiłam Derwina oraz Maryann i nigdy nie mogłam pojąć, jakim cudem nie zabronili Rose spotykać się ze mną – dziewczyną z marginesu. Doskonale orientowali się w mojej sytuacji domowej, często próbowali mi pomóc, ale ja tę pomoc notorycznie odrzucałam, twierdząc, że wcale nie jest tak źle i spokojnie sobie poradzę. Zawsze powtarzali, że mądra i dobra ze mnie dziewczyna, tylko trochę pogubiona i bezpodstawnie skazana na taki a nie inny los. Cóż, może i mieli w tym  trochę racji, przecież sama sobie takiego życia nie wybrałam. To moja matka uczyniła z niego piekło, ja miałam być tylko posłuszna i spełniać każde jej życzenie, czy to mi się podobało, czy też nie.

Gdy tylko zaparkowałyśmy przed centrum handlowym, wyjęłam telefon i zapisałam w nim dokładny sektor i miejsce, w którym zostawiłyśmy srebrne Audi, tak na wszelki wypadek, bo zdarzało nam się już szukać samochodu przez pół godziny, parking był ogromny, a  nasza pamięć często zawodziła, jeśli chodziło o takie błahostki.

Cieszyłam się, że mogę spędzić trochę czasu z Rosie, ostatnio trochę się od siebie oddaliłyśmy, brakowało mi jej, a nawet się za nią stęskniłam. Praca, Randy, Steven i pozostałe problemy – coraz mniej czasu zostawało mi na drobne przyjemności, jak chociażby wypad z przyjaciółką. Było mi wstyd, że aż tak ją zaniedbuję. Mimo to szatynka zdawała się wcale tego nie odczuwać, gdyż bez przerwy namiętnie z kimś wymieniała smsy. Nie kryłam poirytowania, chciałam poprawić nasze relacje, a ona miała mnie zupełnie w nosie.

– Rosie, czy ty mnie w ogóle słuchasz? Z kim piszesz? – wyrwałam jej telefon i bezczelnie zerknęłam na wyświetlacz. O mały włos nie upuściłam aparatu na posadzkę. Nathaniel? To musiała być jakaś cholerna pomyłka albo zbieżność imion. Nie dopuszczałam nawet myśli, że ona mogła mieć cokolwiek wspólnego z naszym prześladowcą z czasów dzieciństwa. Czekałam na jakieś wyjaśnienia. Nie chciałam, żeby pakowała się w jakieś kłopoty.

– Henderson się zmienił, naprawdę. Zresztą sama dobrze wiesz, że nie było żadnego gwałtu. To Jenny go sprowokowała, a potem chciała zniszczyć, podła suka – westchnęła zupełnie niewzruszona moją reakcją.

Nie mogłam uwierzyć, w to co usłyszałam. Broniła go, a to oznaczało, że już zdołał owinąć ją sobie wokół palca. Ta znajomość nie wróżyła nic dobrego, nie miałam co do tego żadnych wątpliwości i przyrzekłam sobie, że zrobię wszystko, aby pomóc Rosie, a Nate’a wpakować z powrotem do więzienia. Nawet wiedziałam, kto może mi w tym pomóc. Nie od dziś oczywiste było, że McKnight nie jest obojętna Benjaminowi, postanowiłam więc wykorzystać ten fakt, żeby zapobiec jakiekolwiek tragedii.

Szału zakupów nie było. Włóczyłam się smętnie od sklepu do sklepu, martwiąc się o szatynkę, która w przeciwieństwie do mnie była w doskonałym humorze. Tak naprawdę wcale bym się nie przejęła tą wiadomością, ale przecież chodziło o moją przyjaciółkę. Kto jak kto, ale Rose jest dla mnie cholernie ważna i nie pozwolę jej nikomu skrzywdzić. Nie potrafiłam sobie nawet wyobrazić, że coś mogłoby się jej stać, że coś mogłoby przeszkodzić jej w realizacji marzeń, że coś mogłoby pogrzebać żywcem jej pasję, jaką jest pisanie opowiadań. Doskonale pamiętałam, jak kilkanaście lat temu zdiagnozowano u niej zapalenie  wyrostka robaczkowego i musiała poddać się zabiegowi operacyjnemu. Strasznie to przeżywałam, jakby miała zaraz umrzeć. Byłyśmy ze sobą bardzo zżyte, ba, przecież nadal jesteśmy. Nie miałam pojęcia, co ten drań knuje, ale musiałam pokrzyżować mu plany, z tego nie mogło wyniknąć nic dobrego. Na punkcie Hendersona byłam po prostu przewrażliwiona, nadal się go obawiałam, przecież to dewiant, człowiek odchylony od normy bardziej niż to możliwe, totalny świr, który wciąż zaczepiał mnie na klatce schodowej, na szczęście nie wymachiwał mi już przed oczami nożem.

– Uważaj na siebie – powiedziałam, gdy podjechałyśmy pod mój blok. Uśmiechnęła się i ruszyła dalej, a ja zatrzymałam się przed wejściem do budynku i wyciągnęłam z torby paczkę papierosów. Nie powinnam palić, nie powinnam pić, a już na pewno zażywać narkotyków, lecz miałam to całkowicie gdzieś, a mój problem miał wkrótce na zawsze zniknąć z mojego życia.

Zapadł zmrok, rozbłysły światła ulicznych latarni, słychać było warkot silników i szczekanie psów. Oparta o ścianę paliłam w pośpiechu papierosa, byle tylko nie spotkać się znów z Nathanielem. Tym razem mi się udało.

Kiedy dostałam się do siebie na szóste piętro, zadzwoniłam do mojego lubego, byłam ciekawa, co u niego, jednak miał wyłączony telefon i niczego się nie dowiedziałam. Swoją drogą, to było do niego niepodobne. Jeżeli musiał, to owszem, wyciszał komórkę, ale nigdy jej nie wyłączał, w dodatku zawsze dbał o to, żeby bateria była naładowana. Cóż, najwyraźniej tym razem zupełnie o tym zapomniał. Nie miałam do niego żadnej pilnej sprawy, więc nie próbowałam się już więcej z nim skontaktować.

Gdy siedziałam w kuchni, ogarnął mnie dziwny niepokój, którego nie potrafiłam wyjaśnić. Wyjrzałam przez okno, ale nie dostrzegłam na dole niczego podejrzanego, mimo to obleciał mnie strach. Chciałam znaleźć się wśród ludzi, nie mogłam dłużej zostać sama w pustym mieszkaniu. Zarzuciłam na siebie cienką skórzaną kurtkę, chwyciłam z sofy torbę i wyszłam.

Moje nogi same poprowadziły mnie pod Rainbow. Przez głowę przeszła mi myśl, że powoli popadam w paranoję, jeszcze trochę a zacznę bać się własnego cienia, a co za tym idzie, zostanę pełnoetatową alkoholiczką, bo nic nie uspakaja mnie bardziej niż drinki serwowane w tym pubie. 

***
Rozdział dedykuję Rose, jesteś moją wielką inspiracją i nie napisałabym dziś tego, gdyby nie Ty.