Rozdział 6 - Tajemniczy telefon

            Po południu, kiedy wreszcie miałam chwilę czasu dla siebie i zamierzałam przeznaczyć ją na buszowanie w internecie oraz oglądanie seriali, zadzwoniła do mnie siostra, oznajmiając, że ma właśnie zajęcia w fitness clubie obok warsztatu, w którym pracuję i chętnie się ze mną spotka wieczorem. Umówiłyśmy się w Starbucksie po przeciwnej stronie ulicy i spędziłyśmy miło czas na luźnych pogaduchach. Pochwaliłam jej się moim facetem, ponieważ wcześniej nie miałam okazji poinformować jej o tej znaczącej zmianie w moim życiu. Ucieszyła się i znów zaczęła nalegać, abym zaczęła studia. Miałabym jeszcze trochę czasu na złożenie papierów na uczelnię, ale co z tego? Nie mam zielonego pojęcia, co chciałabym robić dalej w życiu, czemu poświęcić swój czas na naukę. Wiem jedynie, że potrzebuję zmiany, bo przecież nie będę do końca życia pracować u Reutera. Moim problemem jest też brak pieniędzy na opłaty za studia. Owszem, biedy nie klepię, ale znów nie odkładam za dużo. Z drugiej zaś strony, jakieś pieniądze dałoby się załatwić. Tylko tu pojawia się kolejna, a w zasadzie jedna i ta sama przeszkoda. W każdym razie, mogłabym spróbować, w końcu niewiele mam do stracenia. 

            Nigdy nie lubiłam chodzić sama po zachodzie słońca, ale tym razem nie miałam wyjścia. Byłam na siebie zła, że nie pojechałam na to spotkanie samochodem, choć ten ostatnio zaczął szwankować. W każdym razie nie miałam co marzyć o nowym aucie i musiałam oszczędzać mojego starego Chevroleta Celebrity, którego mama załatwiła mi na siedemnaste urodziny. Randy uważa, że to obciachowy samochód i nigdy nie chce do niego ze mną wsiadać. Nie wiem, co mu się w nim nie podoba, przecież to kultowy wóz. 

            Los Angeles w wieczorowej porze nie jest bezpiecznym miejscem, szczególnie dla dziewczyny i to w moim wieku. Choć ulice w większej części mojej dzielnicy były oświetlone, to często zdarzały się awarie latarni i dookoła panował mrok. Najbardziej nieprzyjemni byli jednak ludzie, którzy zaczepiali, prosząc o kilka dolarów. Wiadomo na co były im potrzebne pieniądze: alkohol, papierosy, narkotyki. Kiedy im się odmówiło, byli dość niesympatyczni. Bałam się ich, ale jednocześnie było mi ich szkoda. Przerażały mnie kobiety z gigantycznymi odrostami, palące papierosy w bramach, liczące ostatnie drobne, które chciały przeznaczyć na wódkę. Mężczyźni byli nie gorsi. Przecież mogłam skończyć dokładnie tak samo jak oni. Gdyby Travis nie opamiętał się w porę, nie rozpoczął leczenia, potem nie pomógłby mi wyjść z tego syfu, nie wiem, czy dzisiaj bym w ogóle żyła. Moje uzależnienie od  heroiny niemalże osiągnęło apogeum, niewiele brakowało, abym przewinęła się na tamten świat. Nigdy nie zapomnę Bukerowi tego, że dał mi drugie życie. 

            Przystanęłam przed wejściem do budynku, aby znaleźć klucze do mieszkania w torebce, w której nosiłam wiele niepotrzebnych rzeczy. Zawartość damskiej torebki to tajemnica zarówno dla mężczyzny jak i kobiety, która jest jej właścicielką. Kiedy je wreszcie znalazłam i skierowałam się w stronę klatki schodowej, zauważyłam wysokiego mężczyznę, opartego o drzwi i palącego papierosa. Nie skojarzyłam go z nikim znajomym, być może z uwagi na to, że dookoła panował półmrok, a ów osobnik miał na sobie ciemną bluzę z kapturem. Nie pozostało mi nic innego, jak go przeprosić i przejść obok jakby nigdy nic. Gdy zbliżyłam się do niego, pochylił głowę i odsunął się tak, abym bez przeszkód weszła do środka. Postanowiłam otworzyć główne drzwi kluczem, aby czasami nie poznał mojego kodu do domofonu i numeru mieszkania. Zawsze robiłam tak, gdy ktoś obcy pałętał się przed wejściem. Gdy tylko przekroczyłam próg, poczułam czyjąś dłoń na swoim ramieniu. Sparaliżował mnie strach, a serce momentalnie zaczęło bić szybciej. 

            – Wcale się nie zmieniłaś – usłyszałam za plecami męski głos. Wydawał się znajomy, ale byłam zbyt wystraszona, aby odwrócić się i zobaczyć do kogo należy. Na myśl przychodziła mi tylko jedyna odpowiedź. 

            – Nate? – jęknęłam cicho, sama zastanawiając się, jak to możliwe, że zdołałam cokolwiek z siebie w tej sytuacji wydusić. 

         – Dziewczyno, co się z tobą dzieje? Trzęsiesz się jak galareta! Chyba się mnie nie boisz? – stanął naprzeciwko mnie i chwycił mnie oburącz za nadgarstki. – Colleen, uspokój się – powiedział stanowczo, a na jego twarzy pojawił się cwaniacki uśmiech. 

            Westchnęłam głośno, próbując opanować emocje. Puścił mnie i cofnął się do bezpiecznej odległości, z której bacznie mi się przyglądał. Mój wzrok utkwiłam w brudnej posadzce, nie mogąc znieść dłużej milczenia, które trwało już kilkadziesiąt sekund. Co to wszystko w ogóle miało znaczyć? Chciałam jak najszybciej znaleźć się na górze, wziąć gorącą kąpiel, potem zasnąć i zapomnieć o tym spotkaniu. 

         – Przepraszam, ale muszę iść – rzuciłam, starając się, aby mój głos brzmiał jak najmniej żałośnie. Zrobiłam krok w przód i ominęłam chłopaka, bez słowa pożegnania zniknęłam mu z pola widzenia w windzie, modląc się, aby jej nie zatrzymał. Nic takiego na szczęście nie miało miejsca i bez żadnych przeszkód dostałam się na szóste piętro. 

            Rosie miała rację, Nate rzeczywiście wyszedł z więzienia. Swoją drogą to pobyt tam chyba dobrze mu zrobił, bo ani Rose, ani tym bardziej ja, nie ucierpiałyśmy w czasie spotkania z nim. Tym razem, mam nadzieję, nie miał ze sobą noża, a przynajmniej nie chciał na niego nikogo nabić. Chyba zacznę wierzyć w potęgę resocjalizacji w tym kraju. Prawdą było też to, że wyglądał całkiem nieźle. Zwykle kryminaliści po wyjściu z paki w filmach nie są zbyt urodziwi, ale Henderson był całkiem przystojny. Bardzo zmienił się przez te siedem lat, odkąd ostatni raz widziałam go na wolności.

             W mieszkaniu czekała mnie kolejna niespodzianka. Oczywiście w pośpiechu, gdy szykowałam się na spotkanie z Eileen, zostawiłam telefon na stole w jadalni. Nigdy tego nie rozumiałam, ale gdy miałam go przy tyłku, to nikt do mnie nie dzwonił, zaś jak wyszłam bez niego tylko do pobliskiego sklepu, to wszyscy przypominali sobie o moim istnieniu i nagle bardzo mnie potrzebowali. Tak było i tym razem, trzy wiadomości od Randyego, z których ostatnia została nagrana przed trzema minutami i jedno nieodebrane połączenie od nieznanego numeru.

           Mój luby najpierw oznajmił mi, że jego brat znów pokłócił się z żoną, w związku z czym dzieci zostają na noc u Reuterów, a co za tym idzie nasz jutrzejszy wypad do kina musimy odwołać. Później pytał, co się dzieje, że nie odbieram i nakazał jak najszybciej oddzwonić. Trzecia wiadomość brzmiała: Nie wiem, co się stało, ale jadę do ciebie.

            Czy ja nie mogłam po prostu wyjść bez telefonu? Od razu musiało się coś stać? Pewnie ktoś mnie porwał dla okupu, a może naćpałam się i leżę nieprzytomna w łazience albo Nate się do mnie włamał, zgwałcił mnie i wbił nóż prosto w serce. Randy dzisiaj grubo przesadził, zwykle nie był aż tak przewrażliwiony. Mam tylko nadzieję, że obecność Hendersona w moim życiu tak na niego nie wpłynęła, bo jeszcze dojdzie do tego, że będzie musiał się do mnie wprowadzić, albo co gorsza, to ja do niego.

            Oddzwoniłam i wyjaśniłam mu spokojnie, dlaczego nie odebrałam, prosząc, aby nie przyjeżdżał. Ten jednak się uparł i poinformował mnie, że zjawi się u mnie za dwadzieścia minut. Nie miałam wyjścia i musiałam się zgodzić. Znalazłam przynajmniej chwilkę, aby zamiast gorącej kąpieli, wziąć szybki prysznic.

            Przez cały czas zastanawiałam się, do kogo należy ten nieznany mi numer. Zamiast tak rozmyślać, mogłam po prostu oddzwonić albo chociaż napisać tej osobie SMSa, ale nigdy tego nie robiłam, bo przecież mogła to być zwyczajna pomyłka. A jeżeli ktoś ma mi coś ważnego do przekazania, to zadzwoni jeszcze raz.
            Reuter pojawił się u mnie dokładnie po dwudziestu minutach. Ta jego dokładność czasami mnie przeraża. Jest niesamowicie precyzyjny, co z pewnością przydaje mu się na studiach. Szkoda, że tak często wykorzystuje swoje zdolności przeciwko mnie. Poza tym zawsze zazdrościłam mu analitycznego umysłu. Randy ma poukładane życie, najpierw analizuje, nigdy nie podejmuje zbyt szybkiej decyzji, chociaż nie oznacza to, że wszystko robi mądrze i z głową. Biorąc udział w tych cholernych wyścigach motocyklowych bardzo dużo ryzykuje. Ponad to jest naprawdę szalony. Ale ja to akurat swoją głupotą biję wszystkich na głowę. Najpierw robię, potem myślę, a na końcu to już tylko żałuję i zastanawiam się, jak mam to wszystko odkręcić. Na szczęście przebiegła ze mnie żmija i w większości przypadków wychodzę na zero.

            Zamierzałam obejrzeć jakiś film, skoro jutrzejsze wyjście do kina było niemożliwe, choć nie powiedział mi wcale, dlaczego. Przecież dzieci mogły zostać z dziadkami, nie musiał wcale grać roli dobrego wujka i z nimi zostawać przez całą niedzielę. Blondyn wybił mi mój pomysł z głowy i stwierdził, że pojedziemy do jego brata, bo Lilly po kłótni wyszła z domu i zapewne do jutra się nie pojawi, a Scott siedzi sam i musimy zapewnić mu towarzystwo na resztę wieczoru. Ludzie, trzymajcie mnie! Mistrzem argumentacji to on nigdy nie zostanie. Zresztą mógł pojechać do swojego kochanego braciszka, zamiast do mnie. Przecież wyraźnie mu powiedziałam, że nie ma potrzeby, aby do mnie przyłaził, bo nic się nie stało. Cóż zrobić, jest bardziej uparty niż osioł. Ucieszyłam się, bo przynajmniej przyjechał samochodem a nie motocyklem. Mimo to miałam podły nastrój, ale po dłuższym zastanowieniu wolałam spędzić ten czas z nimi, niż sama w czterech ścianach.

*** 

Akcja stoi w miejscu, ale spróbuję w najbliższym czasie rozwinąć trochę to opowiadanie. Jutro z Rose obchodzimy pierwszą rocznicę znajomości! Dlatego też napisałam dziś ten rozdział i właśnie to jej go dedykuję.