Rozdział 2 - Harleyowiec

            W pracy byłam jak zawsze punktualnie, może w troszkę kiepskim stanie i humorze, ale w południe już mi się polepszyło. Wypiłam dwie mocne kawy, zapaliłam kilka papierosów i wróciłam do żywych. Ruchu dziś nie było, więc siedziałam z nogami na biurku, słuchając radia i od czasu do czasu ucinając sobie miłą pogawędkę z Randym. Fajny z niego chłopak, można z nim pogadać na każdy temat, syn właściciela. Lubię go, naprawdę go lubię i nawet zaczęliśmy się spotykać. Studiuje coś tam związanego z mechaniką, a od czasu do czasu pomaga ojcu w warsztacie, bo lubi grzebać przy autach. Właściwie to mamy wiele wspólnych zainteresowań, więc dobrze się dogadujemy.

            – Może mała przerwa, przejedziemy się? – zaproponował. Ma świetny motor. Kawasaki Vulcan 2000 Classic LT. Już kilka razy z nim jeździłam i było bosko. I wcale nie lecę na jego maszynę, to tylko taki mały dodatek do całości. A Randy to już zupełnie inna bajka. Książę na swym czarnym rumaku.

            – Przecież jestem w pracy, twój tata pewnie się wścieknie – co prawda stary Reuter nigdy jeszcze się na mnie nie zdenerwował, naprawdę mnie cenił. Nie wiem, czy to z litości, w końcu znał całą moją historię, czy... tak po prostu. W każdym razie i tak nie miałam się czego bać.

            – Wyjechał na tydzień, nie mówił ci nic? Teraz wszystko jest na twojej głowie.

            No tak, coś wspominał, ale oczywiście, jak zwykle jednym uchem słuchałam, a drugim wypuszczałam to, co usłyszałam. Nie sądziłam, że mówi serio. Tak czy siak nie doszły mi żadne nowe obowiązki. Po prostu nie było właściciela, to jedyna zmiana.

            – Chyba tym bardziej powinnam tu zostać, skoro jestem teraz szefową.

            – Jesteś szefową i możesz decydować o tym, kiedy zrobić sobie przerwę. Nie daj się prosić.

            Ach, ten Randy. On to potrafi człowieka przekonać tymi swoimi zielonymi ślepiami i niewinnym uśmieszkiem. Nie wiem, dlaczego, ale bardzo przypominał mi Sebastiana Bacha, wokalistę Skid Row. Byli do siebie tak podobni, że mogłabym nawet przypuszczać, że to ojciec i syn.

            Krzyknął chłopakom, że porywa mnie na jakiś czas i że mają sobie poradzić sami. Związał swoje długie blond włosy i podał mi kask, drugi sam założył.

            Ta maszyna jest naprawdę niesamowita. Zawsze uważałam, że kobieta powinna interesować się motorami i bronią, nie licząc mężczyzn i innych kobiecych dupereli.

            Niespełna półgodziny i byliśmy na plaży Downtown. Piasek był tak nagrzany, że parzył stopy. Był niemiłosierny upał, a słońce świeciło prosto w oczy. Zdecydowaliśmy się pójść na molo, gdzie usiedliśmy na ławce i wpatrywaliśmy się w błękitną toń oceanu. Biała bokserka zaczęła kleić się do mojego ciała, więc szybko się jej pozbyłam, w końcu wszyscy chodzili tu w kostiumach kąpielowych. Dziwiłam się tylko, dlaczego Randyemu nie jest gorąco w tym ciemnym stroju. Nie spostrzegłam na jago twarzy ani kropelki potu. Wielokrotnie mnie już zaskoczył.

            Chłopak skoczył na chwilę po zimne napoje, a następnie rozłożył ramię na oparciu ławki, dotykając dłonią mojego barku. To było bardzo przyjemne.

            – Ostatnio wzięłaś wolne, coś się stało? – zapytał nagle, jakby nigdy nic.

          – Jakiś wirus, grypa jelitowa, czy coś – odpowiedziałam jednym tchem i zrobiłam łyk 7up. Przecież nie powiem mu o moim problemie. Lepiej, żeby na razie nikt o nim nie wiedział, po co to roztrząsać? Zupełnie bez sensu.

            Jego twarz przybrała wyrazy zrozumienia, więcej o moją nieobecność nie pytał, więc odetchnęłam z ulgą. Siedzieliśmy tam sporo czasu, w końcu uznałam, że trochę przesadzamy i powinnam już wracać do pracy. W końcu chłopaków lepiej samych nie zostawiać, są w porządku, ale jak nikt ich nie pilnuje, to nie robią zupełnie nic, a zamówienia same się nie zrealizują.

Ku mojemu zdziwieniu po powrocie, nie było żadnych zaległości. Spisali się.

            Dokończyłam papierkową robotę, której tak bardzo nie lubiłam i byłam wolna. Randy czekał przed warsztatem, zawsze podwoził mnie swoją maszyną do domu, co bardzo mi imponowało.

Tym razem jednak skierowaliśmy się w przeciwną stronę. Nie mogłam zapytać, dokąd mnie wiezie, bo przecież i tak by nie usłyszał, motor wył niemiłosiernie. Nie miałam innego wyjścia jak pozwolić mu na to porwanie, choć specjalnie nie byłam z niego zadowolona. Mógł chociaż uprzedzić, co zamierza, a nie tak bezczelnie wsadził mnie na motor i teraz wywiezie, Bóg jeden wie, dokąd.

            Po kilku minutach byliśmy w samym Hollywood, zatrzymaliśmy się przed wielkim domem, przypominał ten, w którym wychowywałam się u Wilsonów. Miał spory ogród, w którym rosły kolorowe kwiaty, do których miałam słabość od dziecka.

            – To moja chata – oznajmił mi, szczerząc zęby.

            To tak mieszkają Reuterowie, ciekawe. W końcu, czego innego mogłam się spodziewać, jak nie małego pałacu? Stary Reuter spał na forsie, to było oczywiste, miał jedną z lepiej prosperujących firm w West Hollywood, czego chcieć od życia więcej?

            – Starzy pojechali na urlop – dodał i otworzył mi furtkę.

            Było naprawdę ładnie, bardzo mi się podobało. Oprowadził mnie po domu, który był urządzony w jednym stylu. Same antyki, zawsze uwielbiałam takie meble, miały swoją duszę, tak samo jak ściany w Rainbow.

            Zniknął na chwilę w swoim pokoju, a ja wyszłam na taras i usiadłam na jednym z leżaków. Naprawdę śliczna okolica. Domy dookoła były urządzone z przepychem, pomyślałam, że mieszkają tu sami bogacze, ja wiem... Może nawet jakieś gwiazdy showbiznesu? Od razu jednak wybiłam sobie ten pomysł z głowy. Jeszcze tego by brakowało.

            Sięgnęłam do torebki po telefon, bo właśnie ktoś przysłał mi SMSa. Oczywiście Rose McKnight z zapytaniem czy idę z nią na jakiś koncert na Sunset. Odpisałam szybko, że dziś nie mogę i schowałam telefon, bo usłyszałam za sobą kroki Randyego. Nie lubię bawić się telefonem, kiedy jestem u kogoś gościem, to takie nie na miejscu.

           – Napijesz się czegoś? – zaproponował. Zgodziłam się z chęcią i pomaszerowałam za nim do salonu, z którego miałam bardzo dobry widok na kuchnie i chłopaka przyrządzającego drinki.

Przyznam, że tego też się po nim nie spodziewałam. Znaliśmy się cztery lata, a tak mało o sobie wiedzieliśmy, a może... wiedzieliśmy o rzeczach, o których nie powinniśmy nigdy się dowiedzieć. Zostanę akurat przy tej drugiej opcji, bo to jest niestety prawda.

            – Wiesz... mój ojciec wolałby, żebyś nie ubierała się do pracy zbyt wyzywająco – zaczął po chwili.

            Nie bardzo rozumiałam o co mu chodzi. Stary Reuter nigdy nie wspomniał o moim ubiorze, a przecież gdyby mu nie pasował, to na pewno by mi o tym otwarcie powiedział. Zawsze potrafiliśmy dojść do porozumienia bez żadnych zgrzytów. Nie było żadnych problemów, za każdym razem szliśmy na jakiś kompromis.

            – Nie rozumiem...

         – Po prostu przestań zakładać te bluzki z dekoltem i krótkie spódniczki – był zdenerwowany, a ja dalej nie wiedziałam o co w tym wszystkim chodzi. Podeszłam do niego i wzięłam szklankę z blatu, po czym upiłam łyk mojito.

            – Przecież jest lato, mam się w tej kanciapie gotować w długich dżinsach i zakrywającej wszystko bluzce na krótki rękaw? Twój ojciec... – przerwał mi.

         – Słuchaj, nie zauważyłaś, jak ci wszyscy faceci, nasi klienci, pożerają, rozbierają i gwałcą cię wzrokiem? Nie widzisz tego?! – teraz zwyczajnie na mnie krzyczał. Zrobiło mi się nieprzyjemnie chłodno. Nie lubiłam jak ktoś się na mnie w ten sposób wyżywał. Ja też miałam uczucia, chociaż często sama postępowałam właśnie tak z innymi. Wiem, jestem hipokrytką. – Dlatego wola... mój ojciec wolałby, żebyś nie zakładała takich ciuchów – odwrócił się w końcu w moją stronę i wbił wzrok w jakiś punkt za mną. Spojrzenie miał jakieś takie nieobecne, zimne, obojętne. I te źrenice, które mówiły same za siebie. Rozszerzone do granic możliwości.

         – Przecież wiesz, że amfetamina ci nie służy – powiedziałam spokojnie, byleby go tylko jeszcze bardziej nie rozzłościć. Po spidzie zawsze był drażliwy i agresywny, nie wiem, dlaczego akurat ten narkotyk działał na niego w odwrotną stronę.

            Oczywiste było, że kiedy siedziałam na tarasie i snułam jakże poważne refleksje, zastanawiając się, kto znany może mieszkać na tym osiedlu, Randy poszedł do swojego pokoju wciągnąć kreskę. Cóż, mnie to nie obchodzi, niech sobie robi, co tam chce, ale podzielić białym to by się mógł, a nie tak sam przyćpał i to jeszcze w ukryciu. Zawsze dzieliliśmy się towarem, nikt z nas nie jest szują, jak ktoś w potrzebie, to też poratujemy. Kiedy brałam heroinę, to byłam na wszystkich strasznie cięta, nigdy nie odstąpiłam działki, nawet za kasę. Miałam dobrego dilera, z bezbłędnym towarem, nie mogłam przecież ot tak oddać komuś mojego proszku, bez przesady. Nie było też mowy, abym wspomniała komuś o moim dostawcy, bo zawarliśmy pewnego rodzaju układ. Facet był w porządku, więc szkoda byłoby go wydać komuś nie z rejonu. A jakby się gliny dowiedziały, to zupełnie miałby przejebane, więc jeśli o mnie chodzi, to dotrzymałam obietnicy i wszelkich starań, aby pozostał anonimowy.

            W sumie, to lata, kiedy byłam w heroinowym ciągu były chyba najlepsze. Zawsze coś się działo, ludzie byli bardziej w porządku, przynajmniej ci, z którymi się wtedy zadawałam. Może to właśnie oni mnie wtedy wychowali? W końcu byłam nastolatką, kiedy trafiłam do ich paczki, a oni w większości byli już dorośli, czyli skończyli dwadzieścia jeden lat. Tam poznałam właśnie mojego pierwszego i dotychczas jedynego prawdziwego chłopaka, który pomógł mi wyjść z tego bagna. Travis był ode mnie pięć lat starszy. On pierwszy z całej naszej bandy zerwał z nałogiem i zaczął nawet pomagać ludziom uzależnionym w jednym z ośrodków, do którego trafiłam, mając niespełna dwadzieścia lat. Po odwyku zerwaliśmy ze sobą, żeby w razie niepowodzenia jedno z nas nie wciągnęło drugiego z powrotem w to gówno. Travis jest czysty, ja nie do końca. Heroiny oczywiście nie tknęłam, ale z innymi dragami tak szybko kończyć nie zamierzam. Dobrze mi po nich, a to chyba najważniejsze. A z Bukerem nadal kontaktuję się od czasu do czasu.

            – Pieprzysz – usłyszałam. Przewróciłam teatralnie oczami i skierowałam się do wyjścia.

Nic tu po mnie, myślałam, że spędzimy ten wieczór miło w swoim towarzystwie, tymczasem bliżej nam do awantury. A ja konfliktów staram się unikać. No, chyba, że nie ma już żadnego innego wyjścia, a czasem tak bywa. Tym razem mogłam po prostu opuścić ten piękny dom i zostawić Randyego samemu sobie.

            – Jak zawsze – skwitowałam na odchodnym i zrobiłam krok w przód. Obróciłam się, gdy poczułam szarpnięcie za ramię. Blondyn przyglądał mi się uważnie, a następnie pochylił się nade mną i złożył pocałunek na moich ustach. Wcale się nie broniłam, uwielbiałam, gdy mnie całował. Zawsze robił to z taką delikatnością, biło od niego ciepło, nawet kiedy był naćpany.

            – Przepraszam – szepnął mi do ucha i przygryzł jego płatek. No i jak mu nie wybaczyć? W  końcu to nie jego wina, nie był przez chwilę sobą.

            Poczułam jego jego dłonie z moich ramion przenoszą się na biodra. Przyciągnął mnie do siebie i dalej namiętnie całował. Och, Randy tylko on znał całkiem moją przeszłość i akceptował mnie taką, jaką jestem. Jego ojciec wiedział tylko o tym, że byłam w rodzinie zastępczej, a potem zabrała mnie biologiczna matka, która była narkomanką i sprzedawała swoje ciało, żeby mieć na dragi. Nie zdawał sobie spawy, że i ja podzieliłam jej los.

            – Zostań...

            Zostałam, zależy mi na nim, poza tym naprawdę potrzebuję faceta, a Randy jest świetnym kandydatem. Teraz jego dotyk czułam na plecach, a rozgrzane usta na szyi. Oparłam głowę na jego ramieniu i zmrużyłam oczy.

***

Harleyowiec - każdy motocyklista, niezależnie od  pojazdu jakim jeździ.