Rozdział 4 - Niepowodzenia

           Rozwiązywałam z nudów krzyżówki. Lubiłam to, bo będąc dzieckiem przeczytałam w gazecie artykuł na temat choroby Alzheimera i była tam wzmianka o czynnikach spowalniających jej postęp. A podejmowanie czynności intelektualnych, takich jak zabawa krzyżówkami i nauka języków obcych znacznie opóźniało proces starzenia się. Kiedyś myślałam, że wiecznie będę młoda i piękna, a starzy ludzie od urodzenia są brzydcy i pomarszczeni, dzisiaj wiem, że to było jedynie dziecięce wyobrażenie.

          Niecierpliwiłam się coraz bardziej. Może jednak powinnam wziąć sobie jeden dzień wolnego, żeby załatwić tę sprawę? W sumie to na nic się tu nie przydaję, chłopaki poradziliby sobie beze mnie, Reuter o niczym by się nie dowiedział. Zastanawiałam się nad jednym hasłem. Myślałam intensywnie, byleby tylko nie spojrzeć znów na zegarek. Nie wiem dlaczego, ale czas dzisiaj płynął dwa razy wolniej niż zwykle, chyba chciał mi zrobić na złość. A i z myśleniem miałam zwyczajny kłopot.

           Nagle zdałam sobie sprawę, że nie mogę wdrożyć mojego planu tak po prostu w życie. Tu potrzebna jest jakaś gra wstępna. Że też wcześniej o tym nie pomyślałam! Tylko, co powinnam zrobić? W głowie miałam całkowitą pustkę. Wcześniej byłam taka pewna swego, a teraz, im bliżej do celu, tym bardziej się denerwuję. Przecież ja wcale nie jestem taka, na jaką wyjdę za kilka godzin. Sprytna jak lis i waleczna jak lew. Na pewno nie w takich sprawach. Cholera! Jeszcze mogłam się wycofać albo zwyczajnie zmienić plan działania. Jednak jakiś wewnętrzny głos podpowiadał mi, aby brnąć w to dalej, nie poddawać się na starcie. Dam radę, muszę. Będę to sobie powtarzać w kółko, aż zmądrzeję i przestanę się bać. Czego ja się do cholery boję? No czego? Konfrontacji? Błagam...

      Ktoś zapukał w szybę kanciapy, która miała być moim biurem. Tak naprawdę to może i to pomieszczenie kiedyś wyglądało na jakiś gabinet, ale trochę je zapuściłam przez moje czteroletnie urzędowanie w nim, stąd nazwa kanciapa. Spojrzałam na postać za szkłem. Chłopak, na oko dwudziestolatek, całkiem przystojny i nawet w moim typie. Odłożyłam krzyżówkę i wyszłam z kantorka.

– W czym mogę pomóc? – zapytałam uprzejmie. Dla takich klientów nie można być wredną babą, to się po prostu nie godzi. Zresztą ja tu dla wszystkich byłam miła, bo czasem to się takie ciała tu przewijały, że nic, tylko przelecieć, dla samej przyjemności, a nie forsy, która wylatywała im z przepchanych portfeli.

– Dolanie oleju – powiedział młody, a ja rozejrzałam się, za którymkolwiek z chłopaków, ale jak na złość żadnego nie było w pobliżu. Przecież nie będę za nimi biegać. Kazałam mu podjechać bryką, sama musiałam się nim zająć.

            O rany! Co za cacko! Chevrolet Volt, premiera 2009, rok produkcji 2010, silnik elektryczny 120kW oraz spalinowy 71KM. Nie jestem blacharą, po prostu dzięki mojej pracy zaczęłam interesować się troszkę motoryzacją. A ten model Chevroleta zdobył tytuł Car Of The Year 2012.

          Wyciągnęłam od Młodego wszelkie potrzebne informacje, po czym zabrałam się do pracy. Takie rzeczy robiłam nie pierwszy ani nie drugi raz. Każdy potrafi wymienić olej i zmienić filtry. Dobra, nie każdy, Rose nie ma zielonego pojęcia o samochodach. Wie tylko kiedy kończy jej się paliwo, a na brak powietrza w oponach nie zwraca nawet uwagi. Młody przyglądał mi się, chyba sam nie dowierzając swoim oczom. Założę się, że był w szoku i podejrzewał, że do końca nie wiem, co robię. Był jednak w błędzie, bo jeśli chodzi o auta, to potrafiłam zrobić przy nich naprawdę dużo rzeczy.

            Kiedy Młody odjechał, wróciłam do rozwiązywania krzyżówek, ale nie było mi dane dłużej się nimi zająć, gdyż po kilkunastu minutach do warsztatu zawitał Randy. Minę miał nieciekawą i ogólnie wydawał się zdenerwowany.

– Może kawy?

– Nie, dzięki, już mi wystarczająco podskoczyło ciśnienie – warknął. Chwila, jeśli jesteś zły to chyba nie na mnie? Nie masz więc powodu, aby wyżywać się właśnie na mojej skromnej osobie, Złotko. – Uwierzysz w to? Mieli wyjechać na tydzień, a wracają pojutrze.

         Nie bardzo wiedziałam, o czym mówi, ale po chwili dotarło do mojej świadomości, że to właśnie Reuterowie wyjechali na krótki urlop. Tylko dlaczego Randy się aż tak gorączkował? Swoim zachowaniem przypominał mi rozpieszczonego, kapryśnego nastolatka, który pod nieobecność rodziców może robić, co tylko chce, lecz kiedy są w domu, to obowiązują go twarde reguły.

            Spojrzałam na niego pytająco, oczekując długich i dokładnych wyjaśnień.

– Myślałem, że uda mi się ciebie gdzieś porwać na kilka dni. Do Phoenix, poimprezowalibyśmy sobie trochę w Arizonie, byłoby na pewno fajnie. Ale musimy przełożyć ten wyjazd o kilka tygodni. Bardzo chciałem zrobić ci niespodziankę, nie wyszło – usiadł obok i zaczął delikatnie gładzić moją dłoń.

            Nie lubię niespodzianek, rzadko były miłe, jeszcze rzadziej cieszyły. Niespodzianki to dla mnie znaki zapytania, pod którymi kryją się nieprzyjemne zdarzenia, takie, których nie chciałabym doświadczyć, a później pamiętać. Niestety,  takich niespodzianek w  życiu już miałam niezliczenie wiele. W każdym razie do Phoenix z chęcią bym się wybrała, bo nie miałam jeszcze okazji tam być. Z pewnością zaliczylibyśmy tam każdy club, poznali masę niesamowitych ludzi, poćpalibyśmy. Jeśli tylko będzie druga szansa tam się wybrać, zaryzykuję. Z Randym mogłabym wybrać się nawet i na sam koniec świata. Nie wiem, co ten facet robi, że tak do niego lgnę, ale jest w tym naprawdę dobry, skuteczny.

            Odetchnęłam głęboko po jego szczerym wyznaniu i spróbowałam zamienić tę smutną wiadomość w żart.

– A ja już myślałam, że do Tennessee mnie zabierzesz i zwiedzimy fabrykę Jack'a Daniel'sa.

– Jak chcesz, to nawet do Lynchburg pojedziemy, mnie wszystko jedno, ważne, żebyś się tam dobrze bawiła, mam nadzieję, że również w moim towarzystwie – zaśmiał się. I już wiedziałam, że będzie dobrze.

            Z facetami zawsze jest jak z dziećmi. Wróć, mężczyźni to po prostu przerośnięte dzieciaki. W końcu rozwijają się do szóstego roku życia, a potem tylko rosną i się uwsteczniają. Kto jak kto, ale ja doskonale wiem, jak z nimi postępować. W końcu niejednemu poprawiłam już humor, uszczęśliwiłam. Przyznam, że z Randym nigdy łatwo nie było, ale znalazłam jego słaby punkt i jak na razie radzę sobie z nim całkiem dobrze. Nie owinęłam go sobie wokół palca, nie o to chodzi. Po prostu wiem, jak rozładować napięcie, kiedy jest zły na kogoś innego niż na mnie albo smutny z powodu innego niż ja.

       Jego palce, wcześniej pieszczące moje dłonie, gładziły moją twarz. Po chwili chwycił mnie za podbródek i zaczął zachłannie całować. Jego język czułam na podniebieniu. Uwielbiałam to, jego pocałunki niesamowicie mnie podniecały. Zaczynało brakować mi tchu, w głowie wirowało jak po najlepszym, najmocniejszym narkotyku. Jego dłonie błądziły gdzieś pod moją cienką koszulką, palce zaciskały się na piersiach. Mój oddech przyspieszał, napędzając chłopaka. Wiedziałam, że chciał mieć mnie tu i teraz. Posadził mnie na swoich kolanach. Spod materiału jego dżinsów wyczuwałam nabrzmiałego członka, który gotowy był do akcji i kuł mnie zachęcająco w pośladek. I pewnie doczekałby się dalszego ciągu, gdyby nie fakt, że siedzieliśmy na sofie w mojej kanciapie, która była oszklona, więc każdy mógł zobaczyć, co dzieje się w środku. I właśnie ktoś trafił na tę okazję. Ktoś, kogo nigdy w życiu nie spodziewałabym się tu zobaczyć.

        Mocne pukanie do szyby uświadomiło mi, że jestem w pracy i zamiast o seksie powinnam raczej myśleć o klientach i rachunkach, które zasypały moje biurko. Szybko zeskoczyłam z kolan Randyego, naciągnęłam koszulkę, która podniesiona do góry odsłoniła mój biustonosz i gdy tylko  spojrzałam w stronę, z której dobiegało stukanie, stanęłam jak wryta. Nie wiedziałam czy to jawa, czy tylko sen. Odniosłam wrażenie, że za chwilę się wywrócę, zrobiło mi się słabo. Na pewno wyglądałam, jakbym zobaczyła ducha, ale w istocie, prawie tak było!

           Nie wiedziałam, co robić, więc poprosiłam blondyna, aby zajął się naszym gościem, a ja w tym czasie pobiegłam do toalety, gdzie oblałam twarz zimną wodą i skulona usiadłam na chłodnych płytkach. Wszystkiego się spodziewałam, ale nie jego... nie tutaj, w warsztacie! Wszystko miało wyglądać zupełnie inaczej. Moje plany właśnie runęły jak domek z kart pod wpływem podmuchu wiatru. Nawet nie byłam wściekła, zrobiło mi się przykro, a łzy same napłynęły do oczu. Nie tak miało się to potoczyć. To ja miałam doprowadzić do spotkania, mój pomysł nie przewidywał jego wizyty tutaj!

            Z tego wszystkiego dostałam mdłości i w ostatniej chwili dobiegłam do sedesu, żeby zwymiotować. Nie marzyłam o niczym innym, jak tylko o prysznicu i położeniu się do łóżka. Szczerze powiedziawszy, chciałabym przespać przynajmniej następny tydzień. I rzeczywiście mogłam sobie w jakimś stopniu ulżyć, ale nie miałam siły łazić po mieście i szukać jakiegoś człowieka z dobrym towarem. Poza tym powinnam wziąć się w garść i jak najszybciej załatwić sprawę. Czasu zostało coraz mniej, a na własną rękę nie chciałam podejmować żadnych działań. W tej kwestii lepiej nie ryzykować.

           Nie miałam pojęcia, ile czasu minęło, odkąd siedziałam zamknięta w łazience, ale skoro Randy zaczął się niepokoić i dobijać do drzwi, uświadomiłam sobie, że jednak dałam mu do tego powód.

– Coll, wszystko w porządku? – zapytał, kiedy wpuściłam go do środka. – Jesteś strasznie blada, źle się czujesz?

         Dopiero teraz zerknęłam w stronę umywalki, nad którą zawieszone było niewielkie lustro. W jego odbiciu zobaczyłam dziewczynę z niemalże przeźroczystą twarzą, rozmazanym makijażem i potarganymi włosami. Jedno wielkie nieszczęście. Na ten widok przeszły mnie nawet ciarki. Byłam w szoku, że akurat Randy musi oglądać mnie w takim stanie. On zresztą też przeszedł wstrząs i chyba wcale nie z powodu mojego wyglądu. Po prostu nie wiedział, o co w tym wszystkim chodzi.

– Już mi lepiej, zjadłam rano przeterminowany jogurt – odparłam i zaczęłam bezmyślnie ścierać resztki makijażu papierowym ręcznikiem, ale tylko pogorszyłam sprawę i jeszcze bardziej rozmazałam kredkę do oczu i maskarę, które to miały być wodoodporne. – Kurwa mać! – zaklęłam i uderzyłam w ryk, co nigdy wcześniej mi się nie zdarzało.

            Nie miałam już do tego siły ani cierpliwości. Wystarczyło mi kilka godzin, żeby skomplikować sobie resztę życia. Nie ma co, zdolna jestem. Już od miesiąca borykałam się z moim problemem, próbując znaleźć jakieś rozwiązanie. Jedyne, jakie do tej pory przyszło mi do głowy to właśnie ojciec. On jeden mógł mi pomóc wyprostować to, co przez przypadek mi się pogmatwało. Doskonale zdawałam sobie sprawę, że będzie trudno. Zarówno do niego dotrzeć, jak i przekonać go do mojego pomysłu. Nie miałam jednak innego wyjścia, tylko on mi pozostał. Wbrew woli matki podjęłam decyzję o spotkaniu z nim, musiałabym tylko postarać się, aby wyglądało na jak najbardziej przypadkowe. Tylko tak mogłam osiągnąć swój cel, opierając się na setkach kłamstw.

            Randy przytulił mnie, gładząc po plecach i szepcząc, że wszystko jest już dobrze. Było mi cholernie przykro, ponieważ on o niczym nie wiedział. Nie było dobrze, to był dopiero start na drodze do piekła. Nie chciałam go w to wszystko mieszać, lepiej, żeby żył w tej swojej nieświadomości, będąc naiwnym i wierząc w każde moje kłamstwo. Tak bardzo nie chciałam go okłamywać.

– Proszę, odwieź mnie do domu – szepnęłam całkowicie zrezygnowana.

       Bez słowa sprzeciwu spełnił moją prośbę. Ledwo wsiadłam na motor, cała drżałam, czułam się naprawdę źle i chłopak doskonale o tym wiedział, bo gdy tylko dotarliśmy pod mój wieżowiec, zapytał czy ma ze mną zostać. Wolałam, żeby pojechał do domu. Nie potrzebowałam niańki, potrafiłam o siebie zadbać, mimo to nie umiałam mu odmówić, ponieważ bardzo nalegał.

            Został ze mną do późnego wieczora i pewnie siedziałby całą noc, gdybym go delikatnie nie wywaliła z mojego mieszkania. Nie obraził się, nie miał o co, po prostu potrzebowałam pobyć trochę sama, żeby przemyśleć kilka spraw i ułożyć nowy plan działania, co doskonale rozumiał.
***
Każdą osobę, która chce być informowana o nowych rozdziałach, proszę o wpisanie się 

tutaj!

Tak, tak, długo mnie nie było, ale to wszystko przez studia i wyprowadzkę. Mam beznadziejny plan zajęć, nie wiem czy uda mi się zapisać na ćwiczenia do grup, które wybrałam, no i napastuję dziekanat mejlami o piętnastominutową przerwę między wykładem a ćwiczeniami, bo fizycznie nie dolecę w ciągu jednej sekundy. A jest o co walczyć - o wolny piątek!